Odise Kote: AJO STUHI E PRANVERËS…

 

A ishte dashuri ajo stuhi e pranverës, që erdh’ kalimthi me shtrëngatë,

Dhe iku nëpër qiell të kthjellët, duke lënë petale të rrëzuara pas?

 

Lulim bajamesh, kërpudha, manaferra, mjedhra, kolumbri të ndezura zjarr,

Rrënqethje gjethesh, pluhur a polen të hirtë, që derdhej gjithkah.

 

A ishte dashuri ajo ditë e tërbuar vetëtimash, premtime që s’harrohen,

mbi dheun e shkrumbuar nga flaka dhe mërzia,

Në pyll dëshirash kur ngjyrat marin trajta e purpurohen?

Nuk fshehëm dot asgjë nga rrengjet lojcake që na punoi natyra.

 

A ishte dashuri ajo stuhi e pranverës, që erdh’ nxitimthi me shtrëngatë?

Si një vajzë piciruke, e vogël’th, marruke, me d’lirësi lidhur qafës si shall.

 

Llamburinte me gjithshka, por më shumë me hiret dhe buzëqeshjen.

Dhimbje shpirti mbështillte përflaktas me krahët rreth vetes.

 

A ishte dashuri ajo stuhi e pranverës, që erdh’ rrëmbimthi me shtrëngatë,

Dhe iku nëpër qiell të përflakur, duke lënë petale të rrëzuara pas?