Odise Kote: Erdhën fëmijët e verës nga larg…

Erdhën fëmijët e verës dhe mbushën muzgun e harruar plot me britma,

Fëmijët e verës, e qeshura e bukur e tokës që dhe errësirën e natës zbardhi.

E ngjyen me të kaltër të thellë qiellin dhe me pejza fëmijërie,

Hypur sipër dyerve të ciflosura, gërryer nga lambadhi.

Muret e shtëpive e kishin ruajtur ende të verdhën e diellit,

Dhe ata vizatuan mistere dhe ëndrra të çuditshme nëpër pemë bashtinash.

Çikrikët e puseve lëshuan litarët në rrëfenja me xhinde e pandehma,

në kodrat përballë kokojkat e djegura, ngjanin me xixëllonja të lira.

Rrodhet e gjëmbaçët në heshtje presin ikjet për pushtimet e ardhshme,

Vetmitë dhe braktisjet të paduruara numërojnë ditët e pushimeve nga vrimat.

Fëmijët e verës, e qeshura e bukur e tokës që dhe errësirën e natës zbardhi.

E mbushin ende muzgun e harruar të mëhallës plot me britma…