Lazër Stani: In memoriam, Jorge Luis Borges

Legjendë

Kaini dhe Abeli u takuan pas vdekjes së Abelit.

Po endeshin nëpër shkretëtirë dhe e njohën njëri-tjetrin nga larg, sepse ishin të dy mjaft shtatlartë. Të dy vëllezrit u ulën përtokë, ndezën një zjarr dhe po hanin bukë. Rrinin të heshtur, siç rrinë njerëzit e dërrmuar nga lodhja në mbarim të ditës. Në qiell u shfaq një yll emrin e të cilit askush nuk e mbante mend. Në dritën e zjarrit Kaini dalloi vragën e gurit në ballin e Abelit, buka që po çonte të goja i ra nga dora dhe pyeti vëllain nëse e kishte falur për krimin e tij.

Abeli iu përgjigj:

“Ti me ke vrarë mua apo unë ty? Nuk e mbaj mend gjithsesi; këtu jemi të dy bashkë, si dikur”.

“Tani e di se me ke falur me të vërtetë, tha Kaini, sepse të harrosh do të thotë të falësh. Edhe unë do përpiqem të harroj.”

“Kështu është, tha ngadalë Abeli. Sa zgjat vramja e ndërgjegjes, zgjat faji”.

Përktheu: L. Stani