Dea Toçi: Kur ikën njeriu i zemrës

Kur ikën njeriu i zemrës

qielli merr të tjera ngjyra,

në hijet e të zezës të përpin gjithë ndjenjën

njëjtë si asaj po i ndryshon fytyra.

Po ikën dhe unë nuk të kthej dot,

i lodhur trupi mbahet në zbrazëti,

vërtitem në dhomë herë derdh nga një lot

kthehem-këputem mbi trupin e ngrirë.

Kur njeriu i zemrës nga jeta të ikën

mendja i dorëzohet kujtesës skaj më skaj,

të bukur kujtimet para syve e shpërfaqin,

në të gazta kujtime zemra derdh vaj.

U veshe-zbukurove, flokët në një anë,

sa të shkojnë këpucët që t’i zgjodha unë,

pak me takë të vogël, nuk të vriten këmbët,

Parajsa është kopësht thonë me lule shumë.

Vdekja nuk ka kthim, lotin e ka të vakët

njëjtë si shiu i verës s’bën asnjë ndryshim,

porsi sytë e ballit, si uji i pakët,

je në zemrën time më i bukuri kujtim.