Fritz Radovani: Përkujtojmë Don Ndre Mjedën

 

DON  NDRE  MJEDJA:  GJUHA  SHQYPE

 

DON NDRE MJEDJA
(1866 – 1937)

                                                            Gustav MEYER-iT

 

GJUHA  SHQYPE

 

Permbi zâ qi lëshon bylbyli
Giûha shqype m’shungullon;
Permbi érë qi nep zymyli
Pá da zêmren m’a ngushllon.

Nder kómb’ tjerë, nder dhéna tjera
Kû e shkoj jeten tash sá mot,
Veç per tý m’rreh zêmra e mjera,
E prej mállit derdhi lot.

Njikto giuhë qi jam tue ndie
Janë të bukra me temel;
Por prep këjo, si diell pá hije,
Per mue t’ tanave ju del.

Edhè zogu kerkon lisin
Mbî shpi t’artë ku rri me mbret;
E shtegtari dishron fisin
Permbî vênd qi s’ âsht i vet.

O Shqypni e mjerë Shqypnija,
Plot me burra e trima plot
Ti ‘j dit’ ishe; por lumnija
Qi ké pasun nuk â sot.

Nen njat tokë qi t’a shklet kâmba
Zân e t’ moçmeve veshtò:
Per bij t’ tashem, porsi e ama
E t’ koritunve, gjimô.

Nâm e zâ, qi kishe, t’ treti,
E veç turpi e mârrja t’ mbëloj;
Per lumni veç kóre t’ mbeti
Qysh se fara e mirë mbaroj.

Por gazmô nder gjith kto t’ vshtira
Persè endè s’ sharrove krejt;
Diçka t’ mbet nder atò t’ mira
Mbas dý mij e mâ shum vjet.

T’ ka mbêt giuha qi po ndîhet
N’ fush e n’ mal qi ti zotnon;
Gjith kû hija ê jote shtrîhet
Kû shqyptari zân e lëshon.

Prei Tivarit e n’ Preveze
Nji â giûha e kómbi nji;
Kû lêshon dielli njato rreze
Qi veç toka e jote i di.

Kû n’ breg t’ Cemit rritet trimi
Me zbardhë, Shqype, zânin t’ând,
E kû i Drinit â burimi
Qi shperdahet kând e kând.

Geg’ e Toskë, malci, jallija
Jân nji kômb, m’ u da s’ duron:
Fund e maje nji â Shqypnija,
E nji giuhë t’ gjith na bashkon.

Kjoftë mallkue kush qet ngatrrime
Nder kta vllazen shoq me shoq:
Kush e dán me flak’ e shkrime
Ça natyra vetë perpoq.

Por me gjuhë kaq t’ moçme e mjera
Si i bíj’ kjé qi pá prind mbet;
Per t’ huej t’mbâjshin dhénat tjera,
S’ t’ kishte kush per motrë t’ vet.

Kúr nji burrë u çue n’ Austri
E me sy gjithkund t’ kerkoj:
Gustav Meyer-i âsht êmni i tij,
Êmni i burrit qi t’ madhnoj.

Porsì dielli tui flakue
Shperdán terrin qi na mbëlon,
Njashtû Meyer-i tue kerkue
Kah ké dalë po ta difton.

T’ difton motrat, t’ difton fisin,
Neper shekuj fluturim,
T’ çon njatjè ku luftnat krisin,
Kû â kap’ Roma e Iliri shqim.

Njikto t’ thotë (e ti se dishe)
Janë t’ bijt t’ tú qi pate mot:
Këta janë burrat qi ‘j ditë kishe,
Êmnit t’ând me i dalun zot.

Nen gjytet qi mâ vonë çili
Kómbi i yt luftár mâ pak,
Kû ish mbret at-botë Bardili,
Shum anmiku dérdhi gjak.

E njat tokë qi jé tue gëzue
E ké xanë tesh sá mij’ vjet;
Shqyptarija qi mbet mbëlue
Sot nen dhé, edhé shqyp flet.

Flet me rrasa, flet me sênde
Kû lumnin e vet e shkroj;
Por kerkush s’ i di këto vênde
E harrimi t’ tana i mbëloj.

Por gjithnji nen kâmbë po ndihen
Burrat t’ tú qi toka i mbëlon,
E nen dhé kocîjt perzihen
Si ‘j arë grun’ kúr éra lëshon.

Don’ m’ u çue e gjith per s’ mbarit
Me u pri nipave mb’ nji cak:
Don’ me t’ bâ si ké kenë s’ parit,
T’ ndérës me kapë t’ lumnueshmin prak.

Krakov 1892.

Shenim FR:Kjo vjerrshë e Mjedjës i kushtohet Gustav Meyer, albanologut shquem (1850 – 1900), autor i shumë studimeve per gjuhën shqipe.

Don Ndre Mjedja me Te kishte shkembim letrash. Kjo vjerrshë asht shkrue në Krakov të Polonisë, në Nandor 1892.

Asht botue në librin ‘Juvenilia’ nga shkrimtari Mark Gurakuqi.

Melbourne, 1 Nandor 2022.