Ismail Xhaferi: NDOSHTA

Ndoshta një ditë mund të takohemi diku,

Pas një rrugëtimi të gjatë udhëve të jetës

Unë do jem si kodër e vogël me borë,

Ti do jesh si një pemë në prag të vjeshtës.

Ndoshta takohemi në qytetin e bukur te jugut,

Qytetin – skulpturë në shpatin e malit,

Duhet të takohemi patjetër ndonjë një ditë,

Për të ndaluar rrjedhjen e përrenjëve të mallit…

Ah, përrenjtë e mallit,

Rrjedhin vazhdimisht, rrjedhin ngadalë,

E bëjnë zemrën të rrahi më fort,

Dhe vizatojnë rrudha në ballë!

Ndoshta takohemi në spital duke matur tensionin,

Sepse unë patjetër tensionin duhet ta mat,

Tensionin nuk e rrit vetëm kolisteroli,

Por edhe ndarja e gjatë.

Ndoshta takohemi në një rrugë fshati,

Ku vjeshta vjen dhe ikën me përtesë,

Ku vjeshta nuk ndihet mirë pa hapin tënd,

Dhe pranvera i çel lulet me vonesë.

Ndoshta një ditë mund të takohemi diku,

Pas një rrugëtimi të gjatë udhëve të jetës,

Unë si një kodër e vogël me borë,

Ti si një pemë në portat e vjeshtës.