Sulejman Mato: Po vjen Naimi…

 

Shkruar ditën e kthimit të eshtave të N. Frashërit

 

Po vjen Naimi dhe malet hapen me gjëmime,

Qajnë me kuje vajtojcat e Shqipërisë,

lëkunden në erë lisat,

lumenjtë zhurmërijnë,

drejt deteve rrjedhin

si lotët e dashurisë.

 

Kaq vjet larg atdheut,

i vetëm dhe i përmalluar,

Zemra s’i mbajti dot,

dhe iu tret si qiri.

Po eshtrat… Si mund të treteshin vallë?!

Prisnin e prisnin,

drejt teje të rendnin një ditë si veri.

 

Nënë! Po vjen ai…

Zjarri hyjnor i maleve te tua

Zërin ia dha një bilbyl gjyzar

me bukurinë e pyjeve i mrekulluar,

mallin ia fali një fyell i vetmuar

i majemaleve të tua.

Gjatë rrugës së kthimit

eshtrat e tij

këndojnë si fyej të përmalluar.