Odise Kote: Mjegulla ngrihet ngadalë në ag…

 

Mos i zhubros faqet e shkruara, le të rrëshqasin në kosh.

Më shfaqet para syve farkëtar i paepur, djersënxirë.

Jezu Krishti ishte burrë i mirë, mbushur shpresë,

iluzione drite e dhurimi në margjinat e fantazisë.

 

Kam mbërritur tek kufiri, e kërkoj një kufi tjetër të epërm.

Dëshirë pērvëluese tē zhbësh kohën e humbur në ferr.

Armik i dashurisë mërzia. Mund tē më lexosh

dhe për ca kohë. Pamjet e shkruara s’mund t’i harrosh asnjëherë.

 

Mjegulla ngrihet ngadalë në ag si çarçaf martesor,

dhe në tokë zbulohen gjurmët e plagëve.

Tē vdekurit ju mësojnë sekrete mbijetese,

udhëtime të pambaruara dhe aventura të gjallëve.

 

Atje në oqean të kërkimit, marinar i braktisur, i pafat,

Kristofor Kolombin a do ta pres ndonjëherë?

Secili bën detyrën e tij në farkën e mëvetësishme,

ndërsa e godasim aq herë, sa hekuri është i nxehtē…