Sadik Bejko: QERSHI TË KUQE

 

Buzët e tua  dy qershi të kuqe guri-

e forta e ëmbla e kuqja nga dheu,

shtrydhur në dy buzë me lëng.

 

Nuk jam fajtor që pëlqej qershitë.

Qershi në drurë të lashtë

prej baltës – brinjë e Adamit hyjnor,

Qershi të përkohshme kopshti, buzëve pjekur

e në krejt trupin tënd

lëng, ëmbëlsi dritë…

Kjo është të shlirosh nga shkëmbinjtë ujë,

Një lumë të fjetur nga aq ashpërsi.

 

Kurrë nuk do ta di sa të bukura janë qershitë e një stine.

Dhe fajtor nuk jam që më pëlqejnë

aq pa faj pjekur qershitë në buzët e tua

varur dhe atje larg te qershitë në botë

shpate lugina, male, (në trupin tënd),

pjekur edhe motin që vjen

Dhe më përtej viteve në kuqëlimin stinë pas stine

përjetësia e qershinjtë e trupit e buzëve të tua.

 

Sonte, larg mendjen nga ti,

Me miq, ca gota para, do të ndjekim finalen

e kampionatit botëror të futbollit.

 

Po nesër?

 

Nesër qershitë prapë

Do të rrëzëllijnë me buzët

vesuar, varur në purpurin e ri në drurët e agimit,

në të kuqen e paperënduar tej gjumit e zgjimit.

 

Kështu (kjo botë është e bukur)

ne burrat jemi ngjizur që prej fillimit.

Nga e kuqja prej peme e trupit të gruas

nga qershi gruaje

në të kuqen prej foshnje

në orën me fat kur i hapëm sytë në ditën e krijimit.

14 korrik 2014.