Xhezide Selimi: ME OFSHAMËN E DETIT

 

 

Aty ku gjërat thuhen në heshtje

e sytë flasin me gjuhën e dashurisë,

zemrat tona hapen e mbyllen duke krijuar

pasion valësh si ura e Bosforit,

që nuk bashkon vetëm Stambollin

 

Vallzojmë së bashku

si dy pëllumba rrugëve me korba të zinj

rrugëve që s’shohin asgjë të bardhë

përveç ndriçimit të fytyrave tona

 

Me kartën e Moxartit nuk mund

ta marrësh metron e Erdoganit,

ngjyra e kuqe na djallosi mendjen tonë

për ëndrrën e kaltër të ujërave të kulluar në site.

 

N‘Florya bashkë me diellin

ti numëron guralecët mbi gjoksin tim;

me ofshamën e detit të vdekur

trupat këndojnë me valët e Marmarasë.

 

Fluturojmë shtigjeve

të dashurisë antike, dashurisë që kalon

edhe atë të Ataturkut për Kostandinopojën

apo të Marisë së virgjër për Krishtin.

 

Këtu gjërat e bukura janë mëkat,

ne “mëkatojmë” Bosforin

dhe s’lutemi në xhamitë e lashta

të na falin.