Ndue Ukaj: Biletat

 

Biletat i blejmë me çmimet që i përcakton tregu.

I kalkulojmë ndjenjat, mërzinë dhe gëzimin;

dashurinë minus mungesën e saj

dhe shohim se matematika shpie në rezultate të gabuara.

 

Të hutuar nëpër stacione ardhjesh e pritjesh gabojmë rrugën.

Presim trenin që shpie kah gëzimi, por ai na çon në dyert e trishtimit.

Pastaj të hutuar kthehemi prapa dhe e shohim se kemi humb shumë.

Një termin pune, një kafe me personin e dashur që e prisnim gjatë

apo pjesën e fundit të një romani që e lamë pa përfunduar.

 

E mbyllim ditën dhe biletat i gjuajmë në hedhurina,

por nesër sërish na duhet një biletë e re.

Një rrugë për të parë piktura madhështore në Luvër,

ose një shëtitje në mrekullitë e Romës

apo një përqafim buzëmbrëmje te deti i kujtimeve të mira.

 

Kur mbaron java, pushojmë dy ditë.

Dhe të dielën në mbrëmje i bëjmë llogaritë, si fëmija detyrat e shtëpisë:

parat janë harxhuar, muaji ka edhe ca ditë.

Duhet të blejmë biletën mujore për më shumë dashuri;

apo për dhimbje më të gjatë.

Në fund të muajit kalkulatori i ndjenjave bie përtokë

dhe përnjëherë çohemi peshë.

Muaji që vjen është më i mirë- vjen pranvera dhe ditët janë të gjata,

ose bie pikëllimi dimëror dhe netët janë të trishta.

 

Biletat i blejmë me çmimet që i përcakton tregu

dhe të hutuar shtegtojmë në stacione pritjesh

presim ditën e re që t’i mbyllim portat e gabuara.

 

Shkojmë në teatër dhe e marrim biletën për dëfrim,

por Tartufi na tregon se shpirti koprrac i botës jeton në çdo kohë.

Pastaj gudulisim vetveten dhe s’i hapim bebëzat të shohim

të vërtetën në sy, sepse hipokrizia është e modës.

Një ditë tjetër Hamleti ngjitet në skenë

i llastuar dhe me shikimin e mprehtë, pëlcet nga pezmi.

Ai sheh shumë fantazma që gërvishtin rrobat e lirisë,

dhe një tabelë me shënime të zhubravitura,

ku thuhet se gjithmonë varet prej nesh çfarë statistikash bëjmë,

ku e ngulim flamurin e mërzisë dhe ku atë të gëzimit.