Nerimane Kamberi: FTESË PËR TË MARRË UDHË

Udhëtimin e fundit kur ta bëjmë,

atë të pa kthim

ta bëjmë me muzikë,

se tërë jetën muzikën e kemi dashur.

Të lëmë amanet që të na përcjellin

në banesën tonë të fundit

me ca ciganë të hareshëm,

me tingujt e fizarmonikës e të violinës,

me valltare flokëgjata, të veshura me fustane plot ngjyra.

Kortezhi të ndalet në çdo shtëpi,

të atyre që na kanë dashur, e që i kemi dashur

edhe të atyre që s’na kanë dashur, nuk bën të mbahet inat.

S’na kanë dashur se s’i kemi dashur,

Se kanë dashur që t’i duam.

Dikush do të hjek kapelën, dikush shaminë,

e dikush do të ngre dolli,

përmes dërrasave të shohim fytyrat e pikëlluara,

lotët në sy,

e aty këtu maskat dhe buzëqeshjet e rreme.

Tak, tak, tak, vazhdoni rrugën.

Deri atëherë, t’ i përgjigjemi ftesës së Kafavisë,

e të Bodlerit,

të marrim udhën plot dritë e diell

të bëjmë bashkë det e qiell, e nga bukuria të dehemi

në Itakat ku ndalemi.

T’i jepemi zjarrit e afshit, e të lodhur e të ngopur

të pushojmë aty ku ka qetësi, kënaqësi dhe dashuri,

dashuri, kënaqësi e qetësi.