Astrit Lulushi: Liria dhe guximi

Në vitet e para të jetës së tij, Robert Frost punoi si mësues, këpucar, redaktor dhe fermer, por është poezia për të cilën ai do të mbahet mend gjithmonë. Në vitin 1912, Frost dhe gruaja e tij, Elinor, u shpërngulën në Angli, ku u frymëzua nga poetët e shquar anglezë të asaj kohe, duke përfshirë Robert Graves, Edward Thomas dhe Ezra Pound.
Në kohën kur çifti u kthye në Shtetet e Bashkuara në vitin 1915, Frost kishte botuar dy koleksione të plota me poezi. Në dekadat që pasuan, ai mori katër çmime Pulitzer si dhe shumë vlerësime dhe nderime të tjera.
Frost gjithmonë ka pohuar se ai preferonte shoqërinë e njerëzve të çuditshëm, interesantë. Në një intervistë të vitit 1952 me “The New Yorker”, poeti mbështeti preferencën e tij për “njerëzit që kanë po aq personalitet sa kam unë”, duke arritur në përfundimin se “liria qëndron në të qenit guximtar”.
Në vitin 1961 ai u bë poeti i parë që foli në një inaugurim presidencial, duke recituar poezinë e tij patriotike “Dhurata e plotë”:
“Toka ishte e jona përpara se ne të ishim të tokës.
Ajo ishte toka jonë më shumë se njëqind vjet
Më parë ne ishim njerëzit e saj. Ajo ishte e jona
Në Massachusetts, në Virxhinia,
Por ne ishim kolonialë të Anglisë,
Duke zotëruar atë që ne ishim ende të pazotuar,
Të zotëruar nga ajo që tani nuk e zotërojmë më.
Diçka që po e mbante na bëri të dobët
Derisa zbuluam se ishim ne vetë
Ne u ndaluam nga toka jonë e jetesës,
Dhe menjëherë gjeti shpëtimin në dorëzim.
Të tillët që ishim ne e dhamë veten në mënyrë të drejtpërdrejtë
(Vepra e dhuratës ishte shumë vepër lufte)
Për tokën që duket paqartë drejt perëndimit,
Por ende e pahijshme, pa art, e pa përmirësuar,
E tillë siç ishte ajo, ashtu siç do të bëhej”.