Astrit Lulushi: Zanafilla

Fiset autoktone të Amerikës kanë besimin dhe “biblën” e tyre, me të cilën shkenca sot deri diku pajtohet:
Shpërthimi tronditi Hiçin. “Thelbi” primordial u hodh me dhunë nga jashtë. Si një oqean i lashtë, dallgë pas dallge u përplas në gropën e zezë të Boshllëkut. Asgjëja vështroi Kaosin, Kaosi u derdh në Hiç. Ndërsa ujërat derdheshin nga jashtë, lumenj me “esencë” të errët rrotulloheshin së bashku, duke formuar një vorbull të madhe. Ndërsa vorbullat rrotulloheshin nga brenda, ‘esenca’ u kondensua në re gazi. Të mbinxehur nga forcat e ngjeshjes në thelbin e rrotullimit, shkëndija ndezi retë e paqëndrueshme. Shpërthim formoi topa gjigantë zjarri, supernova dhe yje blu të ndezur. Ashtu si ishujt në ujërat e ‘esencës’, yjet u formua nga rrotullimet në galaktikat rrotulluese, procesi u përsërit në Boshllëk… herë pas here, dhe lindi galaktikë. Me kalimin e kohës, një nga këto galaktika do të njihej si ‘Eridanu’.’ Kjo është historia e një pjese të vogël të Eridanut…e njohur si Tokë.
Ky është miti i krijimit, që besohet nga fiset vendase të Amerikës, Hopi dhe Apache.
Në ‘ujërat’ primordiale të rrotulluar të Eridanus, shumë nga yjet lindën. Nga gazrat dhe pluhuri i hedhur nga dielli, planetët u kondensuan dhe u ftohën. Gazrat elementarë të kombinuara formuan lagështi; shiu ra për të formuar oqeane. Stuhitë u tërbuan, oqeanet u hodhën dhe u kthyen, duke u përplasur në brigjet e tokave sipërfaqësore. Në mes të vetëtimës dhe tërbimit, një shkëndijë e vetme shkëlqeu, duke krijuar në një mikrosekondë një qelizë të vetme jete. ‘Format e jetës njëqelizore të kombinuara për të krijuar krijesa shumëqelizore, u bënë qenie komplekse me miliarda qeliza…peshq, insekte, zogj, zvarranikë, bimë dhe gjitarë. U krijuan aq krijesa të ndryshme sa ka yje në galaktikë. Dhe me kalimin e kohës, ‘humanoidet’ evoluan. Humanoidet peshq, humanoidet shpendë, humanoidet zvarranikë, humanoidë gjitarë dhe humanoidë të  çdo lloji, u bënë rezultati i evolucionit. ​Ndërsa u zhvillua, Njeriu primordial, shpellat e tij ia la kasolleve, grumbullimet e kasolleve u bënë vendbanime, vendbanimet u bënë qytete. Grumbullimi dhe gjuetia e kafshëve i lanë vendin tregtisë së gëzofit, tregtimi i leshit ia la vendin tregjeve. Grumbullimi lindi kopshtarinë, kopshtaria dha bujqësinë. Nevojat e Njerëzve u bënë dëshira… dëshirat u bënë lakmi, njerëzit e dhembshur u bënë udhëheqës, udhëheqësit u bënë pushtues dhe një botë ‘primitive’ u ‘civilizua’. Dallimet e opinioneve u bënë argumente; argumentet u bënë luftëra. Kurioziteti dhe nevoja lindi teknologjinë. Njeriu i hershëm kishte pushtuar botën. Pastaj hodhi sytë lart në qiell. Dhe pa hënën. Ai krijoi anije për të shkuar drejt qiellit dhe filloi pushtimi i Hënës dhe Marsit. Ndërsa qëndronte në hënë, ai vëzhgoi qytetet hënore, ngriti sytë dhe pa yjet sipër tij. Duke kërkuar më shumë, ai u zhvendos përsëri drejt qiellit. Këtë herë u zbuluan botët fqinje. Njeriu pushtoi mjedisin e botës së re dhe cikli filloi përsëri. Kështu ndodhi që njerëzimi takoi të afërmit e tij në galaktikë; njeriun zog, njeriun gjitar, njeriun reptile.
Njeriu i mblodhi dhe foli. Bënë tregti, vallëzuan, u ndanë dhe u bashkuan. Me kalimin e kohës, ata mësuan nga njëri-tjetri dhe jetuan së bashku. Ata shkuan në Luftë. Njeriu primitiv i Eridanus ishte bërë i ‘civilizuar’. Lufta primitive ia la vendin Shkencës së Luftës. Vdekja me gjithë tmerrin e saj u bë vegël e Përparimit. Mbretëritë galaktike në Eridanus u ngritën dhe ranë, qytetërimet përparuan dhe vdiqën. Një seri e vazhdueshme luftërash përfshiu të gjithë galaktikën. Asnjë Perandori e vetme nuk qëndroi për një kohë të gjatë; ato lindin, lulëzojnë dhe bien.