Angela Kosta: Ti… grua…

Ti… grua…
Martire e brishtë
e tkurrur me vështrimin e përhumbur
aty ku nuk ekziston një fijezëri apo shprese
britma dëshpërimi nga jeta e ndotur
në lotët e përzier me baltën e kuqe,
thonj… gërvishtje
mishëruar brenda shpirtit të përvuajtur.
Ti… grua… Çohu përsëri!
Zhvishu nga gjithçka që mohon
“Perëndeshën” brenda teje!
Çarmatosu nga kufiri
i durimit, i dhunimit!
Hiqe vellon e venitur
maskën e errësirës së përjetshme.
Çlirohu nga ai që nuk i meriton
grimcat e buzëqeshjes tënde të rrallë
e lagësht në buzët e tua.
Ti… Grua…
Jeto sërish!
Hapi duart ku merr frymë forca e jetës.
Lulëzo përsëri!
Këndo! Buzëqesh!
Ulëri për lirinë tënde
burgut të jetesës së neveritshme
që perëndon rrugëtimin tënd.
Ti… grua…
Madhështore… Unike… Hyjnore.
Jeto!

=======================

Angela Kosta: Tu… donna…

Tu… donna… martire fragile
rannicchiata con lo sguardo perso
dove non esiste un filo di voce,
grido disperato dalla vita sporca
in lacrime di fango rosso,
unghie… graffi…
incarnati dentro l’anima angosciata.
Tu… Donna… Rialzati!
spogliati da tutto ciò nega
la “Dea” che c’è in te.
Disarmati dalla confine
della pazienza, della violenza!
Strappa quel velo sbiadito
maschera eterna scura.
Liberati da chi non merita
i sgoccioli del tuo raro sorriso
umido sulle tue labbra.
Tu… Donna… Rivivi!
Apri le mani dove respira la forza della vita.
Rifiorisci… canta… sorridi…
urla la tua libertà
prigione dell’essere spregevole
che tramonta il cammino del tuo essere.
Tu… Donna…
Grande… Unica… Divina.
Vivi!