Amarda Ekmekçiu: Dëgjomë i dashur shpirt!

 

Po e nxjerr nga patari, verën më të vjetër të koleksionit tim

Shëndeti yt!

Qëndrojmë përballë njëri-tjetrit.

Flas e shkruaj me ty

gjithë sa nuk mundem tjetër kund ta bëj.

Dëgjomë mirë mes një heshtjeje të butë e herë- herë rebele

mban mbi vete gjithë zemërimin

me botën e të tjerët

Mes gllënjkash që si kapërdikëm dot

Janë ngjyrat e zërit

Që dalin e përzihen më të

Ndjen lodhje.

Veti për shpirtra të bukur

Shëndeti im!

Argumenti yt, është bota.

Gjithë sa të servirin si zhvillim

Kapitalizëm

Njerëz mëndjehapur

Përparimtarë

Imoralë që përbëjnë moralin

Deri në inteligjencën artificiale arriti njeriu. Mendojmë zhvillimin në dobi

Përfitojmë dhe harrojmë njeriun

Mendojmë botën materiale e harrojmë njeriun.

Mendojmë kënaqësitë e epshet e harrojmë të duam

Të duam

Të duam

Çfarë është njerëzore

e ndjerë.

e sinqertë

e qëndrueshme dhe ka vlerë.

Paguajmë çmime nga më të ndryshmet, pa kuptuar vlerën tonë.

Si të tillë ngatërrohemi në hallka që pjellin

ligësi

dredhi

poshtërim.

Dhe e bukura qëndron para syve tanë

Si këto dy gota kristali

Që hepojnë mbi buzët tona

Gjak të kuq

A s’të duket stoizëm?

Ajo i ngjan një shkëmbi që e godasin dallgët e një moti të keq.

Një mali që e mbulon dëbora e dimrit të egër.

Që hesht e nuk bëzan (nxjerr zë)

Vendosim kushte për të luajtur pa prekur interesat personale

Bëhemi individualistë

Gjithçka për vete

Të pangopur

Të pangopur

Të pangopur që ma përdhosin botën

Të pangopur me të bukurën

Pse të jesh Ti, ndryshe nga të tjerët?!

Le të pimë me fund këtë lojë mëkatare

Le të dehemi njësoj para saj

Që në fillimin loja nis fshehurazi

E fshehtë mbetet

Pa asgjë njerëzore

të duash

të qeshësh

të qash

të përkëdhelesh

të nxjerrësh fëmijën e çiltër

që ruan në thellësitë e shpirtit

të prekësh trupin

afshin e tij të ngrohtë

nëpërmjet syve të hysh thellë brenda shpirtit.

Të qëndrosh aty.

Aty ku fshihet gjithë sa natyra i ka fal të bukur e të shëmtuar njeriut.

Duaj

Jeto

Pije me fund i dashur shpirt

Dehu me fjalën

Për të zgjatur dorën drejt të bukurës

S’ka kushte.

Kushtet janë frikë

Frika është humbje

Pretendimin se humb investimin e prodhosur qindra herë përpara se të arrijë tek ty

Kjo është vera më e mirë e koleksionit tim si manaxher

Dhe e ruan

Dhe e rrit

Mos humbasë në gojëtinë e shoqërisë së pjerdhur në ligje të shkruara e të pashkruara.

Kërkon pakte për t’u ndier më komod në atë dëshirë që përfundon në zgavrën e ërrët mes mishit në kofshët e një femre

Aty nis e mbaron gjithçka për të.