Irma Kurti: E HIDHUR KJO KAFE

 

 

Është e hidhur kjo kafe që po pi me ty

në periferi të qytetit, të ulur në një bar,

rrugët e përgjumura seç marrin frymë

me zor dhe zgjohen ngadalë.

 

Makina të rralla përpara nesh kalojnë

dhe qyteti nga miniatura po del lehtë,

nervozizmi mbizotëron, s’na braktis

ashtu si një re.

 

Fjalët, zemërimin e një dite më parë

në llumin e kafesë përpiqem t’i mbys,

dua shumë që natën pas krahësh ta lë

e të bëj paqe me ty.

 

Por është e vështirë. A mundet të jetë

fundi i historisë qetësia që shurdhon,

ndërsa s’shihemi në sy, por fiksojmë

një pikë tej në horizont?

 

E hidhur kjo kafe me ty dhe… pa ty.

 

Irma Kurti: È AMARO IL CAFFÈ

 

È amaro il caffè che sto bevendo

con te, in un bar della periferia,

le strade assonnate si svegliano

e respirano a fatica.

 

Le macchine passano in fretta,

la città non sembra più minuta,

i pensieri non ci abbandonano

come una nuvola.

 

Le nostre parole vestite di furia

voglio annegare in questo caffè,

lasciare alle spalle la notte buia

e fare pace con te.

 

Ma è difficile. Può essere la fine

della storia la calma assordante

e noi due che non ci guardiamo,

ma fissiamo un punto distante?

 

È amaro il caffè con e… senza te.