Yzedin Hima: Etje

u deha duke pirë dritë nga neoni i ftohtë i syrit tënd

ndjej mall për terrin ku fsheh tiparet dhe mërinë

urat ua hipin lumenjve me shalët hapur si kurva

indiferentë ata rrjedhin drejt një dashurie sublime

etja është gjithçka – njeriu i nginjur vozit mbi botë

si një bidon bosh mbi valët e qeta të lumit

kam veshur një bluze prej cicërimash kanarine

poshtë kapotës së ashpër me cohë prej kohe

kapota më rri e rëndë e supet më dhembin

koha është endur dhe endet me fije gënjeshtre

edhe fjalët kanë helm të fortë si gjarpërinjtë

fjalia shpifëse është ai gjarpëri jeshil në bar

ajri po bëhet pis nga mbetjet e fjalëve

bota u bë nga një materie që thirret dobësi

gratë janë shpëtimi i njerëzve të ndershëm

u deha duke pirë dhimbje e mërzi

fjalët me dalin të jargavanta tani.