Krijime poetike nga Pajtim Sejdinaj
Motra
Kur lindi motra.
Nëna e lau te porta
E lau te guva e lotit
nën dritën e hënës
Mori bekimin e Nënës
Mori bekimin e Zotit
Aty te guva e lotit
Ti je emblema e dytë
Guvën e lotit e ke te sytë.
Vitet rrjedhin ngadalë
rritesh si lule e rrallë
Mbiu si syth në zemrën tënde dëshira,
dhimbja, malli, gezimi, falja
E kërkova gjithëkund
Dashurin tënde të pafund.
E gjeta tek ti si Ar
Në shpirt prush e Zjarr.
S’e blej në asnjë vend
Puthjen tënde të argjendë
Dashuria për motrën rritet si lastarë
Në zemrën e vëllait bëhet mal.
Motra u rrit u martua
Me vëllain mbetet mish e thua
Sytë e nënës
Ata nuk shuhen kurrë
Ndriçojnë çdo udhë
Si medaloni i Hënës
Ndriçojnë çdo skut të zemrës
Në shpirt ndrijnë si Diell
Ata ndriçojnë yjet në Qiell
Në jetë shërojnë çdo plagë
Sytë e nënës ndezin çdo prag
Ata sy rrezatojnë dritë
Aty lindin të gjitha miqësitë
Aty është filli i shpresës
Aty lind zëri i besës
Ata sy janë kthyer në këngë
Ne e këndojmë në çdo vend
Dhe malli është bërë mal
Xhane o shpirt, o xhan.
Mësuesja ime
Dedikuar mësueses Erefili Canaj (Voli)
Ç’mu kujtua më të hyrë dimri.
Mësuesja ime me emrin Erifili.
Ajo buzëqeshje na dhuronte!
Sa bukur këndonte!
Mua “shpirtvrarin”
me shpirt “të andruar”
Më fali dashurinë e munguar!
Edhe sot e mbaj ndër duar!
Ajo më fali ngrohtësi!
Ndaj në të hyrë dimri
Shkrova këtë poezi.
Mësuesja ime iku,
shkoi në “përjetësi”!
La… Dashurinë!
Të madhen “pasuri”!
Tiranë, 1 Dhjetor 2023
Ju jeni yll e jeni dritë
Vëllezërve të mi
Ju jen yll e jeni dritë!
Ju kujtojmë ditë për ditë!
*******
Bilbilat s’u dëgjojmë
zënë!
Kaloi kohë pa dëgjuar
një këngë!
Plaga e Zemrës,
dhemb!
Dhimbja forcuar bërë
shkëmb!
Tërmeti dot s’e
thërmon!
Burimi i lotit
s’shteron!
Si lumi rrjedh
vazhdon!
Mali u pre në
Besë!
Ylberi nuk del më
në mëngjes!
Zoti na jep forcë
e shpresë!
T’durojmë këtë Jetë
të pabesë!
Në Zemra me Gërma
të arta shkruar:
“Për jetë
të paharruar”!
Ditëlindja e Zogut
“Zogu”-lindi
Fluturoi në qiell
E futi dielli
nën obrellë!
Loti ortak
me “buzëqeshjen
e ngrirë”!
Jetë me gënjeshtra
e vështirë?!..
S’ e dëgjoj këngën
labe!
Dora s’shkruan më
mesazhe!
Mesazhet i shkruan
zemra
I lexon”zogu”, babai
dhe nëna!
S’thotë lamtumire
Zemra!
23 Shkurt 2024.
Gjethe rënë!
Gjethet e rëna
I takova në rrugë
një nga një dhe
të gjitha shuk.
S’ua prisha terezinë
le të shijojnë vetmin
S’i shkela me këmbë
boll “kam ngrëne
vetveten me dhëmbe”!
Kam kohë,
ha dhjamin tim
kur njeriu filloi të hajë njeriun.
Kjo botë qënka
si shtëmb!
Vëri gishtin plagës
ku të dhemb!
Njeriu me njeriun
hahen si qenët.
Bota si s’u shemb?!
Bota si s’u shemb?!
Si nuk e kuptojmë!
O…! Njeri!…
Ne jemi
“gjethe rënë”!
Gjëagjëzë
Gjumi natën s’e zë!
Rri e pret dikë!
Syri lot i loton;
Për çdo dhimbje
që shpirti dëgjon!
Hyn si diell te shpirti ynë!
Folenë aty e ngriti!
E ke prangosur
për jetë!
A e gjen kush
është në të vërtetë?!
Sprovë për mendjen
Ngulet si gozhda!
Dhimbjet i ka të forta
Punon si kau në arë!
T’tret ngadalë ngadalë!
Të vret si plumbi!
S’ e gjen po humbi!
S’ blihet as s’shitet!
Me lotë vaditet!
E gjën dot o njeri?
Vlersohet si flori!
Shkurtima
Lëri ëngjejt të trokasin në zemër
vete
Jo të imponuar nga
retë
Imponimi sjell vetëtima dhe rrufete.
**
Thuaj bota u shua
thuaj lumi u bë përrua.
Por mos thuaj s’të dua
Se më mbetet merak
mua.
**
Patkonjët e kalit mos ia mbath gomarit
Ai do të mbetet i çalë
përherë
Do të mbetet në derë.
**
Në do të dish
ç’është pritja.
Pyet dhelprën
Ajo ka një jetë të tërë
pret se mos bolet
e dashit bien.
**
E kalova lumin e
trubull.
Në dimër, acar
m’u duë sikur lumin kalova në behar.
Lumi s’më tha
as një fjalë.
**
Mos u mërzit
Kur politikanët
Qëllojnë njëri-tjetrin me “shkelma”
Lloj “kafshe”
Të dalë nga “vemja”!
**
Po të dhanë për
të ngrënë, ha
Po mos ha kot,
s’e paguan dot,
dhe s’i del dot
për zot.