Astrit Lulushi: Rrugë e pamundur 

“Çfarë duhet bërë, çfarë do të bënit”? pyet një, me ton padurimi, gati qortimi; dhe pastaj, nëse përmend një gjë, dy, disa, njëzet gjëra që duhen bërë, kthehet me një prerëse satirike dhe, “Këto janë ilaçet e tua”?

Gjendja shpirtërore e krijuar nga një pyetje e tillë ia vlen të reflektohet. Duket se është marrë si e mirëqenë të pyesësh, se ka ndonjë ‘gjë’ ose një grusht ‘gjërash’ që mund të bëhen; ndonjë masë ndryshe, me anë të së cilës sëmundjet sociale të përballeshin në mënyrë të drejtë, të pushtoheshin, t’i jepeshin fund; dhe të mund të vazhdoje të mos shqetësoheshe më.

“Ti na thuaj ç’të bëjmë”, thërrasin të tillë persona, të hidhëruar me të drejtë, “dhe mos na thuaj – si duhet të kurohet”.

Vëllezër, më vjen keq që nuk kam pilula për shërimin e sëmundjeve të shoqërisë. Do të ishte pafundësisht më e dobishme nëse do të kishim një Parlament ku të dëgjoheshin të gjithë. të mos kishte të përjashtuar “ca të nënës, ca të njerkës”, ose masë përmirësuese, të cilën parlamentarët mund ta gëlltisnin një herë e mirë, dhe më pas të vazhdonin kursin e tyre të pastruar nga të gjitha mjerimet dhe të këqijat.

Fatkeqësisht nuk ka asnjë ilaç; vetë Qiejt, në farmakopenë e tyre të pasur, nuk përmbajnë asnjë të tillë. Nuk do të bëhet “gjë” që do t’ju shërojë. Duhet të ndodhë një ndryshim rrënjësor i regjimit tuaj, mënyrës me vjedhje së jetesës; dhe falsiteteve; duhet të ndodhë një divorc shumë i mundimshëm; i gjithi “i pamundur” në Natyrë, vërtetësi dhe integritetin tuaj. Është e mira të ikni; kështu, burimet e brendshme të jetës mund të fillojnë përsëri, si burime Dritash të përjetshme, për të rrezatuar dhe pastruar ekzistencën tuaj të fryrë, të ndyrë, duke iu afruar, si tani, vdekjes pa emër. Gjykoni nëse, me një diagnozë të tillë, ndonjë ilaç është i zbulueshëm.

Grupe ‘gjërash’ të panumërta, dhe kontinente ‘gjërash’, vit pas viti, dekadë pas dekade, dhe shekulli, atëherë do të bëhen, kur të ndalë ikja në masë, ç’arsimimi, taksat e larta dhe pensionet e ulta; jo vetëm këto, as një mijë herë më shumë se kaq. Atëherë do të ketë dritë në zemrën e njeriu këtu dhe atje, për të dalluar atë që është e drejtë, se çfarë duhet bërë, nëse nuk do të ishte kurrë kaq “e pamundur”.

Zhargoni i kotë në favor të të padrejtit do të përmbysë veten; do të bëhet vërtet shumë i kotë. Heshtja e një njeriu të tillë aty-këtu, një fjalë e frikësuar nga jehona e saj e dobët, do të zvogëlohet në mënyrë të papërshkrueshme; jo për një kohë, pothuajse në një mënyrë mund të zhduket, – të mençurit i përgjigjen në heshtje, madje edhe ata të thjeshtët marrin shkas për ta rrëzuar kudo që dëgjohet.

Do të jetë një kohë e bekuar; dhe shumë ‘gjëra’ do të bëhen të realizueshme; kur truri të jetë jashtë, një absurditet do të vdesë. Plotësisht e bekuar koha, kur sharja dhe sarkazma  mund të pakësohen dhe aty-këtu fillon një fjalim i vërtetë. Kur zemra hapet, dhe të gjitha gjërat fisnike fillojnë të bëhen të dukshme të prekshme për njerëzit e vendit të vuajtur.