Cikël poetik nga Astrit Lulushi

Deti

Deti i thellë dhe i qetë

Erdhi butësisht drejt teje,

Duke pëshpëritur të dua.

Kishte bërë rrugë të gjatë

Vetëm për të të prekur ty,

Sepse nuk mund të vdiste

Derisa të shikonte një herë.

Tani jeni takuar

Kthehu në paqe, det

Mos ji i padurueshëm

Përshëndet qiellin dhe tokën

Çdo ditë diellin në perëndim

Për hirin tënd, dashuri –

Mosha kthehet në interval.

Hija

Ajo është hija ime

Shkon andej-këtej

Kërkon një jetesë

Duke folur e përlotur,

Sa shpesh e gjej veten

Duke e parë që fluturon,

Dhe pyes e dyshoj

Nëse jam vërtet unë;

Kur hynë mes turmës

Nuk dyshoj më

Se jam unë vërtet.

Jetë

Numër shekujsh që këtej,

Për ju ende të palindur

Kur t’i lexoni këto që shkruaj

Unë jam i padukshëm,

Tani jeni ju,

Që realizoni poezitë e mia,

Duke më kërkuar,

Sa të lumtur do të ishit

Nëse do të mund të isha

Dhe të bëhesha pjesë e juaj;

Qoftë sikur të isha;

Mos jini të sigurt,

Por tani me ju jam.

Ankesa

Shpirtit i ndrydhur doli

Përmes portave të forcuara,

Ndërsa kishte qenë i mbyllur;

Dhe për ato që pa jashtë

Disa pyetje provokuese bëri –

Këto dëshira e mendime

Në errësirë, ​​pse janë?

Pse njerëzit i afrohen

Rrezeve të diellit

Për të ngrohur gjakun e tyre?

Pse kur ata lënë atdheun,

Gëzimet fundosen e zhyten?

Pse ka pemë nën të cilat

Njerêzit nuk ngrenë sytë,

Dhe mendime të mëdha

Melodioze bien e shkelen?

Sepse frutat varen verë e dimër

Dhe gjithmonë janë me vlerë.

Fjalët e poetit

Mendja e përsosur tregon