Fitorja e Trump parashikon humbje për mullahët e Iranit
Një fragment nga artikulli i Straun Stevensen në TownHall
Struan Stevenson | 11 nëntor 2024
Rizgjedhja historike e Donald Trump si presidenti i 47-të i Amerikës do t’i ketë shkaktuar dridhje në shtyllën kurrizore Ayatollah Ali Khamenei, Udhëheqësit Suprem të Iranit. Lajmet se FBI ka arrestuar 3 persona të akuzuar për komplot për të vrarë Donald Trump nën udhëzimet e drejtpërdrejta të Korpusit elitar të Gardës Revolucionare Islamike të regjimit iranian (IRGC), do të ketë zemëruar më tej presidentin e zgjedhur. Gjatë mandatit të tij të mëparshëm në detyrë, Trump goditi ashpër regjimin teokratik. Ai e tërhoqi në mënyrë të njëanshme Amerikën nga marrëveshja bërthamore e Presidentit Obama me të meta të thella me iranianët. Ai shtoi sanksionet me fushatën e tij “Presioni maksimal” dhe urdhëroi eliminimin e organizatorit luftarak të Iranit, gjeneralmajor Qassem Soleimani, një nga figurat më të fuqishme terroriste në Republikën Islamike të Iranit. Trump e bëri të qartë se ai nuk do të ndiqte politikën e qetësimit të OKB-së dhe BE-së kur bëhet fjalë për trajtimin e Iranit.
Soleimani ishte komandant i Forcës Quds të Gardës Revolucionare Islamike (IRGC) – përgjegjës për operacionet e tyre jashtë territorit, duke krijuar luftëra dhe kërdi në të gjithë Lindjen e Mesme. IRGC u rendit si një organizatë e huaj terroriste nga Presidenti Trump në 2019 dhe nga qeveria kanadeze në qershor 2024, por ende OKB-ja dhe BE-ja e trajtojnë atë si një organizatë me mirëbesim. Kjo nuk do t’i përshtatet mirë Presidentit Trump. Si një mbështetës i drejtpërdrejtë i Izraelit, ai nuk do të tolerojë sjelljen agresive të regjimit iranian dhe mbështetjen e IRGC për Bashar al-Assad në Siri, rebelët Houthi në Jemen, milicitë shiite në Irak, Hezbollahun në Liban dhe Hamasin në Gaza. Ai nuk do të ketë as ndonjë kamion me pengmarrjen e regjimit, sponsorizimin e terrorizmit ndërkombëtar dhe çoroditjen e tyre të diplomacisë.
Trump është zotuar se do t’i japë fund luftës Izrael-Hamas dhe Izrael-Hezbollah si prioritet, dhe Benjamin Netanyahu – kryeministri izraelit, mund të presë disa konferenca të fuqishme në ditët e ardhshme. Por po ashtu munden edhe António Guterres, Sekretari i Përgjithshëm i OKB-së dhe Ursula von der Leyen, Presidente e Komisionit Evropian. Guterres ka kryesuar mbi aspektet më të këqija të politikës së qetësimit të OKB-së. Pasi presidenti iranian Ebrahim Raisi u vra në një aksident me helikopter më 19 maj 2024, Këshilli i Sigurimit i OKB-së (KSKB) në Nju Jork shprehu me turp ngushëllimet e tyre dhe mbajti një minutë heshtje. Raisi njihej si “Kasapi i Teheranit” për rolin e tij si xhelat i dhjetëra mijëra të burgosurve politikë. Megjithatë, selia e OKB-së në Gjenevë në mënyrë të turpshme ngriti flamurin e tyre në gjysmështizë për nder të tij dhe në një fyerje të egër ndaj viktimave të Kasapit, Asambleja e Përgjithshme e OKB-së mbajti një shërbim përkujtimor më 30 maj.
Por më 28 tetor mullahët kaluan një vijë të kuqe që edhe BE-ja do ta ketë të vështirë ta injorojë. Jamshid Sharmahd, 69 vjeç, një disident gjerman/iranian, u var në burgun Evin, Teheran. Për disa vite Sharmahd kishte drejtuar një stacion të vogël radio në SHBA, kritik ndaj regjimit iranian. Gjatë një fluturimi për në Indi në Dubai në vitin 2020, agjentët iranianë e rrëmbyen atë dhe e kthyen kontrabandë në Iran nëpërmjet Omanit, ku ai kaloi më shumë se tre vjet në izolim në birucat mesjetare të vendit. I prekur nga sëmundja e Parkinsonit, Sharmahd-it iu mohua kujdesi mjekësor, humbi më shumë se 80 kilogramë gjatë ndalimit dhe pothuajse të gjithë dhëmbët e tij. Ministri i Jashtëm gjerman e kishte paralajmëruar vazhdimisht Teheranin se do të kishte “pasoja të rënda” nëse ata ekzekutonin Sharmahd, por zakonisht ato pasoja të rënda rezultuan të ishin asgjë më shumë se “thirrja e të ngarkuarit me punë iraniane” në Berlin. Kancelari Olaf Scholz më pas urdhëroi mbylljen e tre konsullatave iraniane në Gjermani. Ndërsa kjo mund ta bëjë jetën më të vështirë për disa shtetas iranianë që jetojnë në Gjermani, nuk do të bëjë absolutisht asgjë për të bërë presion mbi regjimin. Një shuplakë në dore për ekzekutimin e paligjshëm mbi akuzat e sajuara të një qytetari europian, me siguri po gërvisht fuçinë e zbutjes.
Të tmerruar se popullsia gjithnjë e më rebele e Iranit do të ngrihet dhe do të përmbysë regjimin klerik fashist, mullahët i janë drejtuar një furi ekzekutimesh që synojnë terrorizimin e popullit për t’u nënshtruar. Vetëm në tetor janë regjistruar 170 varje, një rritje prej 85% në të njëjtën kohë të vitit të kaluar. Objektivat kryesore për arrestimin, torturën dhe ekzekutimin janë kundërshtarët politikë të regjimit, të akuzuar përgjithësisht për vepra të rreme si “bëni luftë kundër Zotit” ose “korrupsion në tokë”, akuza false që e çoi Jamshid Sharmahd në trekëmbësh.
Strategjia për ndryshimin e regjimit në Iran mund të mundësohet nga izolimi ndërkombëtar i regjimit. Një nga masat më efektive do të ishte futja në listën e zezë të IRGC-së nga BE-ja dhe Britania e Madhe dhe ndërprerja e plotë e marrëdhënieve diplomatike. Kjo do të përfshinte mbylljen e të gjitha ambasadave të BE-së dhe Mbretërisë së Bashkuar në Iran dhe, reciproke, mbylljen e ambasadave iraniane nëpër vendet anëtare të BE-së dhe në MB. Dëbimi i të gjithë diplomatëve të regjimit nga toka evropiane do të dërgonte një mesazh të qartë dënimi, duke zhveshur diktaturën nga kanalet e saj diplomatike të përdorura për të justifikuar sjelljen e saj dhe duke dobësuar më tej kontrollin e saj mbi pushtetin. Një veprim i tillë jo vetëm që do të nënvizonte refuzimin e komunitetit ndërkombëtar për të legjitimuar regjimin, por gjithashtu do të përforconte zërat e popullit iranian si dhe presionet e brendshme mbi regjimin iranian, duke përshpejtuar rënien e tij të pashmangshme. Këto janë masat që presidenca e ardhshme e Trump do të miratonte me gjithë zemër.