Bledar Koçi: Thinjat e tim eti

Një mbresë më çon në vogëli

Me time motër flemë në shtrat,

Ish dimër, jashtë frynte stuhi

Dëborë dërgonte maj’ e lartë.

*

Bujashkash zjarri flakërinte

Fytyrën gjyshes nën çember,

Dremitur, kryet ulte ngrinte

Në çast, im At’ troket në derë.

*

Këpucët heq e shkund përtokë

Dhe syri i motrës ndez shkëlqim,

Ngre doçkat lart e i tund fort

Lodruar gaz e përmallim.

*

Babai vjen e futet shtratit

Kristalë dëbore shkrirë mbi kokë,

Një thinjë i shoh në skaj të ballit

Vështrimin lehtë i’a tres ndër flokë.

*

Mendoja çiltër si fëmijë,

U plak babai? Vërtetë u plak?

Të paktën një, nuk janë njëmijë

Bujashkat sobës, ndrinin flakë…

*

Dhe ikën vite, rrodhën dimra

Si ujëra malesh e përrenj,

U zbardh im At’ në mijëra thinja

Të zinjtë flokë i hodhi tej.

+

Dhe si dikur, tani, dhe sot,

Babanë qafos me krahë gëzimi,

Kërkoj t’ia shoh e s’ia gjej dot

Të parën thinjë, zambak kujtimi.