Natasha Lako: Unë dhe perandoria ime e vogël

Perandoria ime e vogël. Të dua si një lodër pa fund.

Në fillim përpjesëtoj të gjitha hapësirat.

Ia kaloj Aleksandrit të Madh dhe marr një copë Himalajë.

Njerëzit zakonisht lakmojnë diçka që e dinë,

ashtu si mbretëresha e Spanjës, që kur kërkonte kontinentin,

pati ëndërruar floririn.

Unë ëndërroj një majë mali me borë të përjetshme.

Një kufizim i vërtetë fantazie.

Po vazhdoj të zëvendësoj fantazinë me ritmin e tingujve të trumbetës,

që del nga bisedat e mia të përditshme.

Të gjitha ëndrrat dalin si tinguj trumbete.

Të shtënat e dasmave kanë mbetur si bishta të luftërave të ikura.

Përshëndetja me krisma e lindjes së fëmijëve,

lind si gëzim për prenë e së nesërmes.

Njerëzit zor ta kuptojnë fitoren,

pa parë me sytë e tyre çfarë kanë vënë nën gjunjë.

Unë vë në gjunjë Himalajën.

E bëj Korab, e bëj Tomorr dhe qetësohem.