Cikël poetik nga Natasha Lako

Mimozat e ardhura nga larg

mimozat e një pranvere të largët

mbërritën deri në botën e mbuluar me akull,

mimozat e përndritura të një pranvere të largët,

në roje të qiellit të ri pranë dritares,

me një durim të përvuajtshëm,

u thanë pak nga pak

nën një dritë të re dëbore,

të përdaluara prej kufijve të ajrit.

atje pranë një dritareje,

ku një dritë nuk e di dritën tjetër.

*

*

Tokë e re

Kështu ndodh/sa herë/që s’je/atje/zhveshur prej gjithçkaje/

në /një/skenë që s’shfaqet,/dhe /kërkoj /të ngjitem/të zbres/pa e ditur/hapësirën/shkallët /e

vendosura/ që janë/ larg/

në

vend

lindje/

të shkallëve

dhe

vend

lindja

e skenës/është/m’u atje/ku s’je zhveshur prej gjithçkaje/‘në një anë /që emrin nuk ta thotë/as lëkurën/nudon/

je pa lak, pa gurë, pa brryl, pa humnerë/pa folenë e zogut/që/

blihet sa herë të duash/s’ke çfarë/ të luash,/me/ç’të dëgjosh/

rreth diellit që digjet,/pa Pitagorën,/

pa/

vend/

lindje/

të djegur, pa formë/pa njohur abstragim/hipotezën/po /që /rrjedh/

‘në skenën/që s’është’më/

si të gjithë njerëzit,që/

vazhdojnë /

të /

djegin/

plot/

ngjarje,/

pa hi.

*

*

Druaj

Druaj

Kur gërryej buzët me lipstick.

–

Nuk di mbi buzë se çfarë kam shkruar,

Dhe nuk e di çfarë kam për të shkruar.

Druaj.

–

Mbi buzët e gruas është shkruar e para historia,

Të çmendet pastaj dashuria.

Druaj.

–

Dita pikon mbi buzët si kandil i ndezur,

Nata pikon si kandil i shuar.

Druaj.

–

Njeriu ulet përpara pasqyrës gjithnjë,

Që diçka të paguajë,

Druaj.

–

Mbi buzët e gruas do të shkruhet gjithnjë e para historia,

Do të çmendet pastaj dhe vetë dashuria.

–

Në formën e gëzhojës së hedhur gjithnjë do të ketë mbetur,

Edhe një i kuqbuzësh që do të ketë shkruar diçka tjetër.

–

Mbi buzët e gruas shkruhet dhe shkruaj.

Druaj.

i kam zbathur hapat

veshët sjellin zemërimin e ferrit,

sytë sjellin dritën e parajsës.

orët e marrëzisë,

brenda zemrës. ngulin heshtjen

–

E çuditur veten pyes, se si kam qenë kaq e mirë,

me të gjithë kumandarët,

kumbarët, këmbanat, vathët e veshëve,

gojëtarët, sapun lajmëtarët e të gjithë rrebesheve.

–

Në kokë vërtiten fjalët,

si në një burg të vjetër.

I kam zbathur hapat.

………..

I qetë po hesht,

një sapun i pahapur,

pa shteg e pa shtëpi.

*

*

Sytë prej Margarite

Brenda një dhome, si brenda një truri të zbazët,

Nata, mes errësirës, ballin e mbështet në dritare,

dhe duar në parvaze.

E kaltra po shuhet përtej, po tretet në xham si në retinë,

Është zgjatur nata të shohë me sytë prej nëne.

Mua më faniten sytë e Margaritës, ku janë djegur gjithë qiejt,

Dhe ka mbetur vetëm hiri,

Ato gropëza të thella ku mbeten lotët, e që ngjasin aq shumë,

Me parvazet e dritareve, ku mbeten pikat e shiut.

*

*

Exile

Një natë që nuk pushon, që zgjatet thellë e më thellë,

Në trupin tim kalon, si në një tunel.

Nëpër natë zemra e Stokholmi rrjedh,

Në mendime të rënda dhe të coptuara si ishuj,

Të rënda, gati duke ikur drejt fundeve të zbrazët,

atje ku të presin kafshët e mirëseardhjes.

–

Më tej se qyteti nuk ke ku të shkosh,

Më tej gjendesh i vrarë.

Përtej kufijve të jetës,

Në vend të lotëve,

Vijnë rënkimet e lumenjve,

Nëpër ngrohjen qendrore.

(Natasha Lako “Thesi me pëllumba”, poezi, botimet ‘Eurorilindja’, Tiranë 1995).