Sadik Bejko: Profeti i pasmesnatës

Zgjim në orën tre, hëm hëm ç’zgjim…

Flokët nga koka përpjetë të ngrihen rrënjë e trarë

sikur të t’i shkulnin trutë

t’i tërheqnin a rrjepnin në këtë fund

me rrënjë të merimangta të honeve.

Jashtë një shi rreh diku në themelet

mbi një llamarinë të harruar

zhurmë-mbytur, si të ish rrahje dheu

mbi xham të arkivoleve.

Nga dritaret -pasqyrë e ndytë në shkitë shiu-

Të vjen ndjesia që je një hiç,

për më tepër, je dhe i zënë në lak.

Krejt dita sot mund të jetë pasqyrë

(si fytyra jote)

shkërrmoqur me gur

ndotur me baltë.

Horoskopët ta thonë:

yjet janë kundër teje.

Asgjë. Kthehu pas.

Te dhoma tjetër me trarë durimi të mbytur

nën ujë. Ku e mbajke frymën me zor

në një abstenim të dlirë që të vë nën faj.

Asgjë, asgjë. Mbaje frymën gjatë nën ujë,

Deri.. deri kur durimi të mbajë.

Ndokur greminë e vetes del mbi rrugë.

Vetja e vertetë kokëposhtë,

ecën ngjitur me shuallin tënd

puqur shuallet, por nën tokë-

lart hija, i vërteti nën dhè, gurë

kanale, gjirize symbyllur i çan

u bie me kokë.

Ej, përmendu, je këtu në dhomën tënde.

I zgjuar në orën tre.

Mjaft. Gjërat marrin për mirë,

vjen dita, shiu siç vjen, resht.

…Sot ogurlig, i ankthshëm,

nën kapuçon shiu e nate

t’u shpifka në xham një profet.