Idiotët gjermanë të dobishëm të Putinit

Pushtimi rus i Ukrainës është një mohim i një brezi të tërë politikanësh gjermanë nga i gjithë spektri.

NGA MATTHEW KARNITSCHNIG

28 MARS 2022 ora 04:00

BERLIN – Gjermania nuk është e huaj për anën e gabuar të historisë.

Kjo është arsyeja pse nuk duhet të habisë askënd që Berlini i kaloi 16 vitet e fundit me këmbët e ngulitura fort në anën e gabuar të ndarjes se si të trajtojë Rusinë.

Më pak e parashikueshme ishte shpejtësia me të cilën Gjermania braktisi qëndrimin e saj ndaj Moskës në javët e fundit duke ndalur projektin e diskutueshëm të gazsjellësit Nord Stream 2, duke dërguar armë në Ukrainë, duke përqafuar sanksionet kundër Rusisë dhe madje duke njoftuar se do të fillonte të pomponte shuma të konsiderueshme në ushtrinë e saj.

Me fjalë të tjera, ajo ra dakord pothuajse brenda natës për të bërë gjithçka që SHBA-të dhe aleatët e tjerë e kishin shtyrë të bënte për vite me radhë. Berlini madje krijoi një moto gati për hashtag për ndryshimin: Zeitenwende, pra agimi i një epoke të re. Javë më vonë, është bërë e qartë se ajo që liderët gjermanë po përpiqen të thonë në të vërtetë është: “Le të vazhdojmë përpara”.

Në këtë pikë, gjermanët kanë pasur po aq fat sa ushtria ruse në Ukrainë. Kjo për shkak se Gjermania nuk e “gjykoi keq Putinin”, siç tha javën e kaluar këshilltari i vjetër i Angela Merkel për politikën e jashtme, Christoph Heusgen, kryetari i ri i Konferencës së Sigurisë së Mynihut.

Këmbëngulja kokëfortë e Gjermanisë për t’u angazhuar me liderin rus përballë agresionit të tij të vazhdueshëm (një katalog keqbërësish që variojnë nga pushtimi i Gjeorgjisë deri te vrasjet e armiqve jashtë vendit dhe krimet e luftës në Siri) nuk ishte asgjë më shumë se një gabim katastrofik, një gabim që do të fitonte Merkel një vend në panteonin e naivitetit politik përkrah Neville Chamberlain.

Ngadalë, por me siguri, gjermanët kanë filluar të kuptojnë se qasja e Merkelit ndaj Rusisë – e cila arriti kulmin e saj me vendimin e vitit 2015 për dritën jeshile të gazsjellësit Nord Stream 2, pavarësisht aneksimit të Krimesë nga Rusia dhe rolit të saj në luftën separatiste në Ukrainën lindore. — jo vetëm që i hapi derën Putinit për të shkuar më tej, por në mënyrë efektive e inkurajoi atë ta bënte këtë.

Megjithatë, pushtimi rus i Ukrainës nuk është thjesht një refuzim i kancelarisë së Merkelit, por i një brezi të tërë politikanësh gjermanë nga i gjithë spektri i verbuar nga nostalgjia për Ostpolitik dhe Wandel durch Handel, politikat detante e epokës së 1970 të mbështetura nga kancelari Willy Brandt që sipas legjendës gjermane çoi në fundin e Luftës së Ftohtë.

Përgjegjësia kolektive e Gjermanisë është arsyeja pse të kthesh faqen është më e lehtë të thuhet sesa të bëhet. Nuk ka asnjë figurë të ngjashme me Churchillin në politikën gjermane që ka paralajmëruar për vite me radhë për rreziqet e besimit ndaj Putinit. Ndërsa Merkel meriton pjesën më të madhe të fajit për rënien në grackën e liderit rus, e vërteta është se e gjithë klasa politike e Gjermanisë është fajtore. Si ministër i financave dhe zëvendëskancelar i Merkelit, kancelari aktual Olaf Scholz, socialdemokratët e të cilit ishin forca lëvizëse pas tubacioneve Nord Stream, mbrojti idenë se mënyra më e mirë për t’u marrë me Putinin ishte përmes “dialogut” të pafund.

Jens Plötner, aktualisht këshilltari i sigurisë kombëtare i Scholz-it, ishte një nga arkitektët kryesorë të asaj politike në vitet e tij si diplomat i lartë në zyrën e jashtme të Gjermanisë, ku shërbeu si shef i stafit të ministrit të jashtëm të atëhershëm Frank-Walter Steinmeier (një socialdemokrat i cili tani është president gjerman) dhe së fundmi si drejtor politik i ministrisë. Edhe pasi Putini grumbulloi dhjetëra mijëra trupa në kufirin e Ukrainës në dhjetor, Plötner e këshilloi Scholz-in të qëndronte me Nord Stream 2 dhe të përsëriste publikisht trillimin se ai ishte pak më shumë se një “projekt tregtar”.

Shefi i vjetër i Plötner-it, Steinmeier, i cili akuzoi NATO-n në vitin 2016 për “trokitje saberi dhe luftënxitëse” për mbajtjen e një stërvitjeje ushtarake në krahun lindor të aleancës, argumentoi pothuajse derisa të shtënat e para u qëlluan mbi ukrainasit se Gjermania duhet të përdorte energjinë si një mënyrë për të ndërtuar ura me Rusia. Këto ditë, Steinmeier, i cili si president është menduar të shërbejë si autoriteti moral i Gjermanisë, e zë veten duke organizuar koncerte “liri dhe paqe” me muzikantë rusë dhe ukrainas. (Një nga ngjarjet ndodhi në fillim të marsit në Dresden, ndërsa bombat ranë në Kharkiv, qytetin e dytë të Ukrainës.)

Gjatë fundjavës, Andrij Melnyk, ambasadori i Ukrainës në Gjermani, deklaroi se do të bojkotonte ngjarjen e fundit të Steinmeier, duke thënë se ukrainasit nuk kishin kohë për “kulturën e madhe ruse” ndërsa Moska po vriste civilë të pafajshëm. Ndonëse më pak përgjegjëse se Kristian Demokratët e Merkelit ose Social Demokratët për politikat që çuan në pushtimin e Ukrainës nga Putini, partitë më të vogla në koalicionin qeverisës të Gjermanisë – Demokratët e Lirë liberalë dhe të Gjelbërit – nuk e kanë mbuluar plotësisht veten me lavdi. Ndërsa të Gjelbrit kundërshtuan Nord Stream 2, ata e bënë këtë për arsye ekologjike, aq edhe për solidaritet me Ukrainën. Më domethënëse ishte kundërshtimi i tyre i palëkundur ndaj dërgesave të armëve në Kiev, i cili ndryshoi vetëm pas fillimit të luftimeve.

Demokratët e Lirë ishin të ndarë rreth asaj se çfarë të bënin në lidhje me Nord Stream 2, me shumë në parti, duke përfshirë nënkryetarin e partisë Wolfgang Kubicki, duke mbështetur më shumë angazhim me Rusinë. Sipas Melnyk, udhëheqësi i Partisë Demokratike të Lirë, Christian Lindner, i cili është gjithashtu ministër i financave i Gjermanisë, i tha atij në ditën e fillimit të luftës se nuk do të kishte kuptim që Berlini të dërgonte armë në Ukrainë ose të mbyllte Rusinë nga SWIFT, sistemi ndërkombëtar i pagesave, sepse vendi i tij “ka vetëm disa orë” sovranitet.

Skepticizmi mbi perspektivat e Ukrainës, për të mos përmendur shqetësimin për pasojat e veprimit shumë të ashpër ndaj Rusisë, u nda nga shumë në partinë kryesore të opozitës, Kristian Demokratët (CDU). Vetëm disa javë para pushtimit të Rusisë, kreu i CDU-së Friedrich Merz paralajmëroi se pezullimi i Rusisë nga SWIFT mund të shkaktojë një “bombë atomike në tregjet e kapitalit”.

“Të gjithë ishim gabim”

Duke qenë të gabuar në lidhje me Rusinë dhe Putinin në çdo hap të rrugës, politikanët gjermanë i janë drejtuar “kush e dinte?” kartelë. “Unë e kisha gabim, ne të gjithë gabuam,” tha Wolfgang Schäuble, i pari i politikës gjermane dhe ministër për një kohë të gjatë i financave të CDU, për Welt am Sonntag gjatë fundjavës. Ajo që Schäuble dhe kolegët e tij lënë jashtë, megjithatë, është se aleatët e Gjermanisë e kishin paralajmëruar për vite se po nënvlerësonte Putinin. Kur përballen me atë realitet, gjermanët nuk dinë si të reagojnë. Pasi presidenti ukrainas, Volodymyr Zelenskyy, u kujtoi deputetëve gjermanë në një fjalim në Bundestag këtë muaj se biznesi që Gjermania bëri me Rusinë ndihmoi në financimin e luftës kundër vendit të tij dhe i sulmoi ata për dhënien e gojës “të pavlerë” ndaj Holokaustit, ata e duartrokitën atë. — dhe më pas iu kthye menjëherë punës së rregullt, që përfshinte urimin e dy deputetëve për ditëlindjen.

Gjatë Luftës së Ftohtë, termi “idiot i dobishëm” u bë një emërtim për të moderuarit në Perëndim, të cilët ranë viktimë e argumenteve mendjelehtë të komunistëve. Nga vetoja e Gjermanisë për anëtarësimin në NATO për Ukrainën dhe Gjeorgjinë në vitin 2008, deri te ndjekja e marrëveshjeve të gazit me Moskën e deri te rezistenca e saj për të dërguar armë në Kiev – udhëheqësit e vendit kanë shërbyer si idiotë të dobishëm të Putinit. Gjatë gjithë kohës, i ashtuquajturi Russlandversteher, simpatizantët e vetëkënaqur rusë që popullojnë establishmentin politik të vendit, hodhën poshtë kritikat për kursin e tyre, duke këmbëngulur se ata e dinin më mirë ndërsa (fjalë për fjalë) qeshnin në fytyrën e Uashingtonit.

Askush nuk po qesh më. Edhe pse aleatët e mirëpresin Zeitenwende të Berlinit, ata nuk mashtrohen nga konvertimi i saj dhelpra. Ukraina, e cila u plaçkit nga Gjermania gjatë Luftës së Dytë Botërore, në fund të së cilës kishte humbur më shumë se 15 për qind të popullsisë së saj, sigurisht që nuk do të falë dhe harrojë. Gjermania nuk do të ketë asnjë besueshmëri reale as brenda aleancës transatlantike (pavarësisht sa miliarda do të shpenzojë për mbrojtjen) derisa të ketë një llogari të ndershme me historinë e viteve Merkel-Putin.

Siç e di shumë mirë Gjermania, edhe nëse është e mundur të fshihesh nga historia për një kohë, nuk ka shpëtim.