Viron Kona: Eufori

 

 

Ky mëngjes qenka i bukur,

dielli po ndrit cep më cep,

pamja po na bën t`lumtur,

kërcejmë  si zogjtë në degë.

 

Ç`ditë e artë, ditë e rrallë,

bimët mbushur plot me vesë,

si fillimi do të jetë fundi,

“duket dielli që në mëngjes!”

 

Shkojnë orët mrekulli,

euforikë vemi e vijmë,

por papritmas në mesditë,

ia nis  shiu me bubullimë.

 

Edhe moti zu të ftohet,

jemi vetëm në këmishë,

pallto, çadra n`shtëpi,

dridhemi si zogjtë në ngricë.

 

Po dhe lumi po tërbohet,

shpërthen ujë, përmbyt gjithçka,

ca nga ne i gërryhen shtratin,

për zhavorr e për para`.

 

Kurse deti po dallgëzon,

varka, anije po vërtiten,

si lëvozhgat që merr rryma,

ca detarë sa s`po mbyten.

 

Dhe në pyllin atje tej,

“vetëtima” ndez një flakë,

vijnë të tjera radhë-radhë,

digjet pylli rreth e qark.

 

Papritmas u pre dhe uji,

shishe, enë i kemi bosh,

vemi-vijmë të shuajmë etjen,

lutemi veç për një gotë.

 

Ja po nisën dhe rrëshqitjet,

shkaktaret jem ne,

vajtëm premë drurët e malit,

ngaqë donim tokë të re.

 

Një ortek po zbret nga mali,

tërë zhurmë e rrokulli,

mbulon sheshet, edhe fshatin,

vret bagëti, rrëzon shtëpi.

 

S`na shkoi mendja te shtrëngatat,

“ato ndodhin larg nga ne”,

por ja befas ato erdhën,

po shkatërrojnë gjithçka mbi dhe.

 

Ç`menduam dhe ç`na doli,

veç përmbysje gjithandej,

e filluam me eufori,

përfunduam mos më keq!