U prehsh në paqe, Piro Mani!

Një hidhërim i madh na pllakosi sot. Piro Mani, regjisori i shquar, mjeshtri magjik i artit skenik, artist i skenës dhe ekranit, pedagog dhe edukator i disa breza artistësh të pavdekshëm u nda nga jeta, sot më 3 qershor, në orën 5.30 minuta (ora lindore amerikane) në qytezën e Harrisonit, periferi e Nju Jorkut në Shtetet e Bashkuara të Amerikës.

Ai mbylli sytë i rrethuar nga familja e tij e pikëlluar, bashkëshortja Pavlina, e bija Vetiola, i biri Bendi, bashkshortja e Bendit Juela dhe fëmijët e tyre, Fjord, Magda dhe Marlis.

Personaliteti më i shquar i historisë të teatrit shqiptar në këto dy javët e fundit, e bëri betejën për jetën nën vemëndjen e dhimbshme të artistëve të shumtë shqiptarë të ndodhur në këto hapësira, nxënësve dhe kolegëve të tij. Jemi të sigurtë se miliona artdashës në tërë viset e dheut do të goditen nga ky lajm i trishtë. Bota e spektaklit anekënd me siguri do të bjerë në zi për këtë humbje të madhe.

Megjithëse figura të tilla me relief madhor janë mjaft të njohura, për hir të kronikës dhe të largimit të gjatë nga aktiviteti skenik i mjeshtrit Piro Mani, për njohuri të atyre që nuk arritën të mrekullohen drejtpërdrejt nga arti i tij, do të shënojmë se Piroja u lind në Tiranë, 89 vjet më parë, më 14 prill 1932, në familjen e arkitektit Kosta Mani, për vite të tëra i emigruar dhe ai po në këto anë të rruzullit. Rritja e shëndetshme e Piros, magjia e artit e tërhoqi në rrethet e edukimit teatral, më parë në Liceun Artistik e më pas në Insitutin Shtetëror Gitis të Moskës nën udhëheqjen e pedagogëve të ndritur rusë të artit teatror. Në atdhe, pas studimeve la për rreth gjashtë vjet, gjurmë të pashlyera në teatrin e mrekullueshëm të qytetit e Korçës, për t’u vendosur më pas në kryeqytet në Teatrin Kombëtar, ku punoi mbi 30 vjet, deri në daljen e tij në pension. Janë të shumtë teatrot në Shqipëri e në të katër anët e viseve shqiptare të Ballkanit që patën rast të njihen me mjeshtërinë mbresëlënëse të regjisorit të madh, që u nda sot nga ne.

Ngushëllimi ynë i parë është për familjen e shtrenjtë Mani, veçanërisht për Teatrin Kombëtar dhe atë Anton Zako Çajupi të Korçës, pastaj për tërë artdashësit shqiptarë kudo qe ndodhen ata.