Odise Kote: PENGJE TË GURËVE

 

 

Dhe ndrijnë si gaca, plasaritur horizontesh në muzg,

thellë, pashuar, zhuritur, zjarrthet e vegjël.

Lëshojnë shigjetën shpuese – zhbiruese në shenjë,

me instikt të pagabueshëm, qetësi të egër.

 

 

Bërthama drite nguc e fshehur damarëve gri,

kohë në zgrip, të shtyra për t’u zgjuar më vonë.

Fate braktisur jehonash me shirit të zi,

dashuri – urrejtje, membrana, mbetur lehonë.

 

 

Pluhur lotësh në grushte, ëndërr e mbytur,

shënja adresash, gjurmë që dhembin si plagë.

Krahë të thyer dinjiteti dhe sprova e fikur,

tinguj gjaku që rënkojnë e ikin larg, larg …

 

 

Lidhur komb, dridhur, pjekur në ura e mure,

të dhembshurat, të nxehtat pengje të gurëve…