Ka plot gjëra për të cilat s’ka nevojë të shkruhet shumë

 

 

Ndue Ukaj

 

E dua një peizazh të bukur para syve të mi

dhe një libër të shkruar nga një shpirt i shenjtë

që t’i shoh dallgët e jetës si qetësohen në këtë meskohë.

 

Ngadalësoj hapat, ritmin dhe eci në kohën që është,

në kohën që vështron me sy misteriozë

avullin e kësaj dite,

në filxhanin e kafes dhe gotën e rakisë.

 

Përditë mësoj gjëra të reja,

ndonëse e di se bota lëviz njësoj,

si në kohën e Homerit, Dantes, Shekspirit, Kafkës, Fishtës, Kadaresë.

 

S’ngashënjehem pas gjërave të quajtura të modës,

dukurive që duken e zhduken si bryma në një ditë të ngrohtë pranvere.

 

Shkrimtari im i dashur prej parajsës imagjinuare

fliste për librat e mirë,

për ata që i ka shkruar një shpirti i shenjtë.

Unë me duart e mia kam ngulfatë plot demonë

dhe kam ecë me engjëjt e mi.

 

Dhe sa herë e zgjati dorën në flokët e dashurisë

më rritet fuqia tërbuese për të bërë mirë

dhe atëherë jam në gjendje

të nisem me këmbë nëpër Saharë e të përshkoj universin

për të zbuluar planete të reja.

 

Unë s’dua të zbuloj asnjë planet të ri.

E dua një të vogël, pa bujë, pa kujë,

ku s’ka beteja pa ndërgjegje dhe politikë pa shpirt.

Të kam thënë që miliona vjet se më mjaftojnë sytë e tu – dashuri.

Ata janë përherë magjikë.

I pi si vérën e ruajtur në bodrume për ditë të shënuara.

 

Poezia m’ka mësuar diçka që s’më ka mësuar shkolla:

punët e lumturisë s’janë çështje ekuacionesh, formulash

dhe s’duhet bërë llogari, pjesëtime e shumëzime.

 

Dhe kështu do të jetë, derisa dashuria s’bëhet sëmundje ngjitëse.