Dashuria dhe Njohja, për aq kohë sa ato ishin të mundura, më drejtuan lart drejt parajsës. Por keqardhja është ajo që gjithmonë më ka kthyer mbrapa në tokë. Jehona e qarjes nga dhimbjet kumbon në zemrën time. Fëmijët e uritur, viktimat e torturuara nga tiranët, të moshuarit e paaftë si barrë për fëmijët e tyre, dhe e gjithë bota e vetmisë, skamjes dhe dhimbjes, e bëjnë një imitim të keq të asaj që jeta e njeriut duhet të jetë. Unë dua ta zbusë këtë Djall, por nuk mundem. Prandaj edhe unë vuaj gjithashtu. Por kjo ka qenë jeta ime. Mendoj që ia ka vlejtur të jetohet dhe me gëzim do ta jetoja prap, nëse do më ishte dhënë mundësia.