Salvatore Quasimodo vjen në shqip nga Mimoza Pulaj
AUTUNNO
Autunno mansueto, io mi posseggo
e piego alle tue acque a bermi il cielo,
fuga soave d’alberi e d’abissi.
Aspra pena del nascere
mi tova a te congiunto;
e in te mi schianto e risano:
povera cosa caduta
che la terra raccoglie.
VJESHTË
Vjeshtë e butë, e lagësht, i jepem bukurisë tënde
e në ujërat e tua përkulem të pi qiellin,
shtjellë e këndshme hapësirash e drurësh.
Vuajtja, përpjekja e kujt lind
më gjen me ty shumë pranë;
e në ty shëmbem e rimëkëmbem:
gjë e ngratë e rrëzuar
që toka në gji e pret.
——————————————
ANTICO INVERNO
Desiderio delle tue mani chiare
nella penombra della fiamma:
sapevano di rovere e di rose;
di morte. Antico inverno.
Cercavano il miglio gli uccelli
ed erano subito di neve;
così le parole.
Un po’ di sole, una raggera d’angelo,
e poi la nebbia; e gli alberi,
e noi fatti d’aria al mattino.
DIMËR I LASHTË
Dëshirë për duart e tua të dashura, të dukshme
në lojën dritë hije të flakës
lisa njihnin dhe aromë trëndafilash;
dinin për shuarjen. Dimër i lashtë.
Kërkonin melin zogjtë
e bëheshin borë në çast;
kështu dhe fjalët.
Kohë bore, pak diell i zbehtë, një brerore engjëlli,
e më pas mjegulla; e pemët, e avullt fryma
e të freskët ndihemi si ajri në mëngjes.
————————————————–
ALLE FRONDE DEI SALICI
E come potevamo noi cantare
con il piede straniero sopra il cuore,
fra i morti abbandonati nelle piazze
sull’erba dura di ghiaccio, al lamento
d’agnello dei fanciulli, all’urlo nero
della madre che andava incontro al figlio
crocifisso sul palo del telegrafo?
Alle fronde dei salici, per voto,
anche le nostre cetre erano appese,
oscillavano lievi al triste vento.
NË DEGËT E SHELGJEVE
Si mund ne, poetët të këndonim, të vargëzonim
me këmbën e huaj, shtypjen naziste mbi zemër,
mes të vrarëve të braktisur, shpërndarë nëpër sheshe,
mbi livadhet e ngurtësuara nga ngrica, përpara vajit
të pafajshëm të fëmijëve e kujes së zezë, së trishtë
të nënës që kërkonte të birin
kryqëzuar në shtyllën e telefonit?
Mbi degët e shelgjeve, si dëshmitare heshtjerëndë
dhe lirat, muzat tona të varura,
lëkundeshin të palëvizshme, nga era e trishtë, e ankthshme.
———————————————
SPECCHIO
Ed ecco sul tronco
si rompono gemme:
un verde più nuovo dell’erba
che il cuore riposa:
il tronco pareva già morto,
piegato sul botro.
E tutto mi sa di miracolo;
e sono quell’acqua di nube
che oggi rispecchia nei fossi
più azzurro il suo pezzo di cielo,
quel verde che spacca la scorza
che pure stanotte non c’era.
PASQYRË
Dhe ja mbi trung shpërthejnë sytha,
bulëzim: e gjelbër akoma më e butë,
më e ndritshme se bari që me një psherëtimë
lehtësisht zemrën qetëson:
i thatë, i shkretë ngjante ky trung
lakuar mbi përroskë.
Dhe e gjithë ndihet një mrekulli;
pjesë e natyrës, unë,
në një qiell më të kaltër se kurrë,
në një shfaqje, e ujë reje jam
që pasqyrohet në gropa,
e blerta që çan lëvoren
e që vetëm këtë natë nuk ishte.
————————————————
IL SILENZIO NON M’INGANNA
Distorto il battito
della campana di San Simpliciano
si raccoglie sui vetri della mia finestra.
Il suono non ha eco, prende un cerchio
trasparente, mi ricorda il mio nome.
Scrivo parole e analogie, tento
di tracciare un rapporto possibile
tra vita e morte. Il presente è fuori di me
e non potrà contenermi che in parte.
Il silenzio non m’inganna, la formula
è astratta. Ciò che deve venire è qui,
e se non fosse per te, amore,
il futuro avrebbe già quell’eco
che non voglio ascoltare e che vibra
sicuro come un insetto della terra.
QETËSIA NUK MË GËNJEN
Jo e plotë rrahja
e kambanës së kishës së San Simpliciano
struket mbi xhamat e dritares sime.
Nuk oshtin tingulli, mbush një rreth
të tejdukshëm e më kujton emrin tim.
I vetëm shkruaj vargje
fjalë e ngjashmëri
mbi jetën e shuarjen.Por e tashmja
një pjesë e kohës është, që fluturon jashtë.
Qetësia nuk më gënjen. E dëgjoj brënda meje
qartas e fort përsëritet si një jehon. E shtrenjta ime,
pa dashurinë tënde të butë dhe pasionante,
e ardhmja do të qe kjo oshtim
që nuk dua ta dëgjoj,
e kthyer në një gumëzhimë
dridhet si një insekt toke.
————————————
MI CHIEDI PAROLE
Mi chiedi parole. Ma il tempo
precipita come un masso sulla mia anima
che vuole certezze, e più non ha sillabe
da offrire se non quelle silenziose
del sangue legate al tuo nome,
o mia vita, mio amore senza fine.
MË KËRKON FJALË
Më kërkon fjalë. Por koha
me shpejtësi bie poshtë si një gur
në shpirtin tim që kërkon qartësi,
e më shumë nuk ka rrokje, tinguj për të thënë
se ato që nuk shfaqen, ato konkrete
e të kërkuara të gjakut lidhur me emrin tënd,
o jeta ime, dashuria ime pafund.
—————————————–
ED E’ SUBITO SERA
Ognuno sta solo sul cuor della terra
trafitto da un raggio di sole
ed è subito sera.
DHE ËSHTË NË ÇAST MBRËMJE
I huaj, çdokush në qendër, zemër toke
plagosur nga ëndrra të zbrazëta
dhe ia beh errësira me ankth e shuarje.