Xhezide Selimi: Qielli kreu dënimin

Një plumb i padenjë shpoi kraharorin

Dhe koha ndali së ecuri atë çast

Në pak sekonda u përshkua gjithë jeta saj

mendimet e fundit për botën e turpit.

Sytë nga fëmijët që i kishte pranë,

qanin me dënesë për krimin që s’e panë

Nana po ikte pa përshëndetje!

Amanetet t’shtinin n’dhe për së gjalli

Trungu i vjetër nuk ndjeu keqardhje përveç pendesës absurde

Ajo iku për të lënë prapa shkrimin

në fletoren blu.

U kryen të shtatat, gjykata filloi hetimet

Deri n’çmenduri vlerësoi çdo grimcë

Gjurmë

Provë

rrethana “lehtësuese” e rënduese

e çka jo tjetër.

Dëshmitë ishin aq kundërthënëse

U gjet dhe fajtori,

të cilin toka e përpiu pamëshirshëm…

Dënimin e ekzekutoi qielli.