Xhezide Selimi: Pafundësi shpirti…

Tek dritarja pash diellin e shkrirë në re

Ashtu ti u shkrive n’zemrën time

Qielli mbeti pa diell, unë mbeta me ty

Të katërt u bëmë një.

Zogjtë janë përhumbur me gjethet

që harroi vjeshta ime

Duke krijuar pafundësi shpirti në mjegullnajën

që gatoi ky vit i ri.

Në pejzazhe dimri, zemra më është ngrirë

dhe s’pret një këngë a fjalë hareje.

Ato ikën me erën, për të krijuar shi

të njelmët në gropëzat jeshile.

Dhimbja me membranë klorofilesh mbështjellur, fytin e skuqur me pak verë të ngrohtë ngushëllon, shpirtin ia fala pyllit të mërzisë,

ty, veten time.