Valbona Mezini: Infinit…

 

 

Ti mundesh

të lexosh përmes rreshtave,

ndërsa unë mundem,

të ta them se të ndjej përtej largësisë.

 

Nuk ka më të bukur,

gjendje dhe mendim,

sesa kur mbyll sytë e takoj ty,

sa herë më djeg malli.

Më djeg aq shumë

sa ajri i frymëmarrjes pakësohet.

Ç’kuptim dhe vlerë ka,

ta mbaj këtë ndjenjë krejt për vete?

Tek e fundit më rëndon,

………………..

më rëndon kaq shumë,

sa nuk mbaj dot as peshën,

as nxehtësinë e mallit dhe dashurisë,

që kam për ty.

Udhëtimi në këtë dimension është tepër i shkurtër.

Pa vend të shtirem,

se ti ishe thjesht një ngjarje.

Përveçse emocion nga ato që të marrin frymën,

je gjysma tjetër,

imja – jotja.

Ligjet e kuantikës dhe metafizikës,

të dy as i thyejmë as nuk i tjetërsojmë dot,

 

Ndaj e ndjej të pavlerë,

që të t’a fsheh të paktën ty,

sesa të dua,

dhe mos të ta them

sa herë më rëndon.

 

Ti je i ndrojtur.

Nënshtruar tek konvencionet njerëzore,

I dorëzuar si në një matriks

tek kjo rracë,

që akoma nuk e njeh vetveten.

 

Kjo gjysmë tjetër e shpirtit tënd,

kështu është,

luftëtare e të vërtetës.

E ka gjetur misterin e njohjes së saj.

 

Të dua…

në infinit…

derisa të bashkohemi në një të tërë,

për të ndodhur mrekullia.