Cikël poetik nga Nexhat Halimi
Pjesa e dytë e lojës me atë grua
Me atë grua të bukur e të egër
E cila e sillte në gisht botën
E cila e thyente me një rreze shikimi gotën
Asgjë s’ qe nisur as qe vazhduar rastësisht
asgjë s’qe përfunduar tërësisht
me zjarrin e paparë qemë puthur në zall
loja natyrisht përfundoi ndërsa e mbaruam një varr
e shkruam një zemër në lëkurën e vrazhdë qarr
e asnjëherë më s’u dëgjuam, në jetë të ndritur,
veç pse qemë verbuar
veç pse qemë shurdhuar
ende lidheshim në lojë e s’flisnim me gojë.
Me atë grua çdo gjë fluturoi thellë në iluzion
Me atë grua që as sheh më e as dëgjon.
Tashmë unë shëtis malit të shkretë me mjekër
E dridhen e qetësohem askush pa më prekur.
E vdes e zgjohem me atë grua të bukur e të egër
Asgjë s’qe mbaruar kurrë tërësisht.
Në majë të gjilpërës
Të muruan të nesërmen e ditës tjetër
Uji në rrjedhë nga ngrinte e bjeshka qe e fjetur
Me të dy cicat jashtë siç e do tradita e vjetër
Iku qiellit vetëtimë pastaj degëzoi në lule
Ti bukuri përrallore s’ lëshove zë s’u përkule
Të ndalesh në maje të gjilpërës
Ta dëgjosh vajin e fëmijës së etur
Të vishesh përsëri me ndërrimin e lëkurës
A je gjarpër i larmë i bjeshkës së gurit
Apo copë e kullës së vjetër rënë prej murit
e mjeshtrit drekonin hijen e vet mitike
Mbi ujin e vrullshëm të rrjedhës ritmike
Të muruan të nesërmen e ditës tjetër
e buna rridhte kaq e egër dhe kaq e vjetër
Jeta në mua
E vetmja frymë e shpirtit të paepur je veç ti fedorë
E vetmja pritje guri në prag të shtëpisë
I vetmi kuptim i udhëtimit rreth botës je ti
Ti je unaza e zgjimit të etjes në mëngjesin me borë
Ti je rrezja e ëndrrës që s’këputet asnjëherë
Ti je i vetmi mendim për kthimin prej luftës në liri
Ti je copëza e atdheut në secilën pullë të qepur përsëri
Me ty rrjedha e ujit nuk ndalet kurrë në krua
Pa ty ndodh vrasja dhe përsëri nis jeta në mua
Misteret e kujtimit
Vitet në radhën e rëndomtë do të pluhurojnë kujtimin
E figurat do të na ndërrohen ngjashëm me lulet në stinë
Heej grua e çmendur, ti përsëri do ta thërrasësh erën
Që e ndalur me këmbë gjeli në lëkurën tënde të hollë
Ta pat ndezur etjen për mua, hej grua e çmendur, ti nesër
do ta shpalosh vetën me teh thike në kujtime lirike
frymëmarrjes së ngritur në verë për një dashuri të vrarë
do të vdesësh e vetmuar me etjen të më prekësh mua
e të më marrësh me vete në gjethet e para të pranverës
veç pranvera nuk do të vijë kurrë më pa ty e pa mua
veç uji do të na kujtojë nga ende pikon i vetmuar në krua
e vitet në radhë do ta pluhurojnë kujtimin në pasqyrë
e fijet e pezhishkës do të këndojnë prapë zëshëm në lirë
Heej grua e vetmuar, ti përsëri do ta vizatosh erën