Nexhat Halimi: Kot qan mbi ujin tim
Kot qan mbi ujin tim
Nuk kam faj unë kokë e dreqit
prek nga zjarri që ngushtohet
e ende s’di a beson a jo në zot e dreq
netët pa gjumë zbresin cullak
fryhen insekte
në nofull plot gjak nga kafshimi
vdekje në tren të shuplakës së hapur me dhunë
rrugës së vështirë për olimp
ja as dhiare më as parafytyrim
as fanar më
në majë të gjuhës një pishë
molla në shpatë
unë s’kam faj zot i braktisur
pse të takoi jeta në fushëballin tim
s’të takoi
s’kam faj unë kokë e dreqit.
Kot qan mbi ujin tim
s’ ka më hark
kot qan mbi ujin tim të lodhur
s’ ka më as emër
në drurin e djegur nga gjelbërimi
i çuditshëm në vjeshtë
udhën e ndjek vetëm një breshkë
zbresin ditët në gjak
në shtëpi nga kthehet një plak
kolli i thatë
një asht në pjatë
mjeshtri pa zemër dalton gjethin
në sy rritet zogu i zjarrit të fshehur
gjelbëron uji
plagë në fytyrë
s’ është imi
i kujt është ai trupi im
medet.
Në sylynjar ylli
në gjakun e fjalës së prerë në fyt
verdhësia shtrihet e prekur në hi
matanë lumit të kthyer me shkumës ik
yllin në sylynjar e pi
në një pyll të mbuluar me mjegull
duart i ik s’ i ik prej plagës
në hark kokën
peng
bien rrufetë në jetëvdekjen e drurit
ndizet zjarri më i lashtë
në fyell të trilluar për vdekje të këngës
së pangjarë në arenë
ndiqet i kallur në vete kokë më kokë
gjelbër arrin përtej gjunjëve
kurrë s’e pret zbret në lashtësi
në lule përsëri ngatërrohet prej zjarri
e shpërthen fjala
e zë në pikë të ballit.
Dera hapet nga jashtë
(ku ka varre ka edhe njerëz, riza bicajt)
nofull e çelur
në dhomë keq nganjëherë
rrufeja e tërbuar
shkëput nga një lule
e vera bën vetëvrasje
dera hapet nga jashtë
dritaret mbërthehen në kuja
në kokën time medet
tregoi marrëzinë e vet
e gjërat e lashta
jashtë e brenda gjakut bien
në gjysmë shtizë
mbrëmë unë
sot kush do të vdes.
Kokën s’e shpëtoi fjale
shpatë dhe lule në urtësi
mllef në mugë të mëkatit të hazretiadamit
e evës cullake
kurrë s’e shpëtoi kokën prej fjale
mëkatet s’u shpaguan
me fjalë
fjala tradhtoi
me bukuri të shitur
në arkivol të fushëballit ngjallet kalliri
kokën mat me të diela ulliri
me portokaj qëruar pa prejardhje e trashëgimi
të dielat me kokë të vet
kurrë s’shpëtoi prej fjale
i marrë për gruan e mbarësuar
me hark zjarri
e uji
breshkat ngarkojnë drurin e gjelbër
të plaguar.
E kafshuar e gjelbër
lulja në kokë të gjarprit s’ ka bukuri
e udhëtari fjetur në zabel
s’e rrugën e vet vetëm nëpër ferr
në natën solemne të nimfave
për çudi shumë herë zgjohet e kafshuar
një kokë e shuplakë
e poetit
lulen e këputur rrejshëm
me zjarr e përtërin
sytë në rrufe lejlekë të bukur
apo erë me furi
dridhmë shpirti derdhur në thikë
e për çudi gjithë gjak
nga shkon zgjohet e kafshuar e gjelbër
një kokë
zabel plot breshka
e bimë.
Shtëpia e fjetur në kafkë
s’do të jem më
derisa zbërthen të panjohurat e jetës
së vogël në shuplakë
ja sesi shpërthen flakë
ti këputesh vetëm për një lule
s’do të jetë as sharja
as shtëpia e fjetur në kafkë
agu do të arrijë me shi
si do të preket dashuria nga uji
nuk do ta fali rrufeja gjarprin e zi
ja preu drunjtë
në fushëballë
digjesh vetëm për një fyell
s’ do të jem më
derisa çdo gjë kthehet e lidhet në pyll
gjaku
gjelbëron
në hi.
Dhembja e fjalës
(dashuria s’vdes gjithmonë me vdekjen Rustem Berishës)
rrufeja në fund të nofullës
murgu ngjesh kokën në ikonën cullake të krishtit
pillet gjarpër i pa njohur
me shtatë krerë të zi në bërryl
ku është fjala
thikë zgjohet nga gjaku
në lule të këputura
bie në plagë të hyjnive
të trilluara ndërmjet territ e flakës
që lëpin gjunjët e vet
e fluturon zogu i agimit ai lajmëtari
i dritës që paralajmërohet nga gjeli
në qerpikë të guacës së gjelbër të arrijë me detin
në tryezë alga
breshka në vetullën e diellit
si zorra në prush
agon e s’agon për mozaikun e saj kalldrëme
në lëvizjen e daljes
veten ndez dhembja e fjalës.
Të urtë e të djegur
zgjohem ndër gishta nga zjarri
para dhembjes se shumëzuar
bie vetëtimë malit të gjelbër
në drapër të vetullës e vret siluietën
zogjtë përbirojnë nëpër fyell të gjallë
të urtë
dhe të djegur deri ne krah
nga etja
kurrë imi ec përtej harku
ti prek në secilën mollë të kuqe
kokën e vetmuar
e në nofull të qëllon bukuri e fjalës
ku të prekësh tash dhemb
s’ e gjen qenin para porte
zjarri kthehet në hije të drurit
djeg.
Aty ku fle zana
veç një dhiare në dalje lëviz ndër zagushi
vallë a do të arrij tashmë të lirohem nga epika
e ndiej zemrën e fushës me asfodela në jalli
e shkrimin e nisur atëherë në vetmi
flas në vete zjarr të derdhur nga lirika
ec e meditoj për metafora për simbole nën hënë
për shkrimet lirike të kryqëzuara për ty
ja papritur dal te liqeni e aty ja një dre’
me dy brirë të degëzuar për te ylli në qiell
e ritmin e gjakut që e dikton furishëm një fyell
natë është e unë ndjek siluetën time buzë ujit
e pres i ndezur nga ardhja e fuqishme e mujit
ah dashuri e zgjuar nga mali i pishës ku fle zana
e fund qiellit të errësuar ndrit hëna.