Mevlan Shanaj: Pali Kuke, 53 vite që jemi së bashku

Kemi gati 53 vite që jemi së bashku në udhëtimin tonë artistik. Nisja e aventurës sonë më 1975 në filmin e parë artistik televiziv “Korrierët” me një grup tepër modest me gjithë shoferët 8 veta në dimrin e Dardhës ka mbetur në kujtesën time siç mbesin aventurat që nuk të shqiten apo siç të mbet në mendje dashuria e parë! Kishim gjetur vendet e xhirimit në rrethinat e Dardhës. Për çdo plan na duhej bora e pa shkelur, pasi ashtu ishte dramaturgjia. Personazhet ecnin në rrugë të pashkelura. Sa bënim një dubël duhet të ndryshonim këndin e xhirimit se dukeshin gjurmët, një stërmundim i madh. Se në filmin klasik dublat bëhen në të njëjtin vend me të njëjtën zgjidhje. Për ne që provonim për herë të parë filmin, ishte diçka shumë e papritur! Përkushtimi dhe përgjegjësia ishin të jashtëzakonshme. Bashkë me ne, në të njëjtën kohë, ishte në Dardhë dhe “artileria e rëndë”, Kinostudio. Ekipi i tyre me personelin e plotë dhe mjetet teknike për ne ishte si një ëndërr (ata ishin rreth 40 veta). Krijimi artistik është i njëjtë, kërkon të njëjtën mënyrë realizimi! Filmi artistik ,si çdo gjini arti, ka të njëjtën logjikë krijuese! Mungesa e përvojës dhe e teknikës na sforconte. Më kujtohet se Pali, me ambicje të paparë për imazhin ,sajonte me mjete të improvizuara teknika xhirimi shprehëse. Një ditë improvizoi një tip slite, duke vendosur kamerën në një platformë dërrase dhe e tërhoqën dy veta në një rrafshinë dëbore duke ndjekur personazhet me një bashkudhëtim të butë të gjatë dhe na doli një ndër sekuencat e veçanta. Mendoni çfarë emocioni kur na erdhi filmi nga laboratori. Kemi shumë peripeci në atë film. Ardhja e qenëve (ujqër) ishte një aventurë, pasi e shkruara me realitetin ishin dy botë krejtësisht të ndryshme. Aktori dhe jo vetëm ai u tmerruan nga qeni pa gojzë që kur merrnin komandën për sulm ishin të papërmbajtshëm! Më në fund pas tensioneve arritëm të veshim instruktorët me veshjet e aktorëve në një plan të përgjithshëm në distancë nga kamera, por planet e afërta…?! Aktori Esat Teliti futi duart në gojën e qenit dhe gati e shqeu, nuk e lëshonte se kishte frikë të hiqte duart!…

Përsëri me Pali Kuke te filmi “Plumba perandorit”, një aventurë për të xhiruar një zbritje në katër kate brenda rreth rrotullimit të shkallëve dhe përmes një fuçie të improvizuar u fut brenda me kamerën. Fuçia lëvizte nga sipër deri në bodrum me një vinç që nuk shikonte asgjë, ishte jashtë në rrugë, e lidhëm fuçinë me një kavo dhe brenda godinës bëhej komandimi nga çatia për lëshimimin e fuçisë, brenda së cilës rrinte Kuke me kamerën. Ishte më shumë se aventurë! Sprovat e kamerës për të ishin shndërruar si një bast me veten për të arritur më të pamundurën. Në rrëmujën e atentatit të Vasil Laçit, mori kamerën në dorë dhe hipi mbi kalin e xhindosur duke sjell imazhe të një kronike!

Ruaj shumë kujtime nga koha e bashkëpunimeve me operatorin e mikun tim Pali Kuke! Së bashku kemi katër-pesë filma artistikë dhe shumë dokumentarë. Vite të arta në Televizionin Shqiptar! Mall për atë kohë krijuese! Ne ishim një grup që krijuam personalitetin artistik të Televizionit Shqiptar. Kujtoj Albert Mingën, Stefan Gajon, Vladimir Priftin, Ylli Pepon, Vera Grabockën, Esat Telitin, Jani Tanen, Osman Mulën, Bujar Kokonozin, etj! Sot në Televizionin shqiptar mungon krijimtaria! Një dhimbje dhe humbje e madhe kombëtare!