Astrit Lulushi: Vetëvetja
Ndërsa jemi të kufizuar në libra, lexojmë vetëm të shkruara, të cilat janë dialekte. Kështu, pa metaforë, rrezikojmë të harrojmë gjuhën. Shkruhet shumë, shtypet pak. Rrezet që rrjedhin përmes kapakut nuk do të mbahen mend më kur grila të hiqet plotësisht. Gjithçka do të zbardhet. Asnjë metodë dhe as disiplinë nuk mund të zëvendësojë domosdoshmërinë për të qenë përgjithmonë në gatishmëri. Çfarë është një kurs i historisë, filozofisë, apo poezisë, apo shoqëria më e mirë, apo rutina më e admirueshme e jetës, krahasuar me disiplinën për të parë gjithmonë atë që duhet parë?
A do që të jesh lexues? Shiko se çfarë është përpara dhe ec drejt saj. Vendosa një herë të mos lexoj fare. I hodha tej syzet. Jo, shpesh kam bërë më mirë se kaq. Kishte raste kur nuk mund të përballoja të sakrifikoja lulëzimin e momentit, qoftë të mendjes apo të duarve. Më pëlqen një diferencë e gjerë në jetë. Ndonjëherë, në mëngjes vere, ulem deri në mesditë, i rrëmbyer në një entuziazëm, në vetmi dhe qetësi të patrazuar, ndërsa zogjtë këndojnë përreth ose fluturojnë, pa zhurmë, pemët flasin, derisa nga dielli që bie ose zhurma e ndonjë makine në autostradën e largët, më kujtohet sa kohë kam kaluar; si misri i rritur gjatë natës, dhe shumë më mirë se çdo tjerët. Ja çfarë nënkuptohet braktisje të veprave. Në pjesën më të madhe, nuk më intereson sesi kalojnë orët. Dita përparon; ishte mëngjes, dhe ja, tani është mbrëmje, dhe asgjë e paharrueshme, rutinë e jetës, krahasuar me disiplinën për të parë gjithmonë atë që duhet parë.
Ditët nuk janë ditë të javës, që mbajnë vulën e ndonjë hyjnie pagane, as të grira në orë dhe të shqetësuara nga tik-taket. Për dje, sot dhe nesër duhet të ketë vetëm një fjalë që shpreh shumë llojshmërinë e kuptimit; prapa për të djeshmen përpara për nesër, dhe lart për ditën që jeton.
Do të thoni se kjo është përtaci ose vetëmburrje; por sipas standardeve të tjera, askush nuk është i mjerë, i shtypur ose i varfër. Njeriu duhet t’i kërkojē dhe gjejë rastet e tij në vetvete.
Please follow and like us: