Anonime: Pilivricka

 

 

Ka ditë, javë, kohën e ke zënë me mua.

Veshjen pas trupi shtrënguar, cicat përpjetë

Nga palestra vijat e vitheve holluar

Në pink flokët llakuar

Ç’ke kështu, veç më takon..

Jam ishi yt, dikur m’i dhe duart me neveri.

Mos prap, mos të ra në kokë për mua përsëri?

Në facebook më çon foto intime, kiss you, poezi…

Plasin telefonatat si bombat në mëngjes

Para e pas buke më fton të vij,

Rrugës më prek në shpinë padashje

Me gjoks ma shpon supin në rastësi,

Më përqafon kur bëjmë selfie

Unë si dru rri.

Është hakmarrja ime:

Nuk mund ta duroj një dhënie të re duarsh

Të kam dashur, ende të dua shumë ty

Por t’ më neveritësh sërish, një ferr,

Një dejavu.

Vajzë në kohë lirie

E jeton pa kufij, pa rregulla lirinë tënde,

Ta jep truri, shkon te tjetri dhe kthehesh

Ta thyen zemrën me shkelm.

S’di hapje mbyllje dyersh

Ti je një shko-e-vij. Dikush thotë je kuçkë,

Po jo: je pilivri, je një pilivri.

S’ke zemër, ke një balonë blu a gri

Në elektricitet afinitetesh

Ti kërcen nga plus në minus pa dashuri

Je një flutur që i pëlqen vetja

Kërcen, i rrotullohesh

Vetes balonë në ajri.

Të shoh: përpëlitesh për mua, për një ish,

Është hakmarrja ime. Si dru rri.

Si mackë më përqallesh

Deri sa te tjetri

nga boshi në bosh

Në ajër elektrik të kërcesh si veri

Pa rregulla, pa dhembje, pa kufij

Pilivri, pilivri.