Cikël poetik nga Sadik Bejko

Pylli dhe lakuriqi i natës

 

1.

Pyll i anëbotës.

pa ajër, pa gjethe,

në trung… karthjet

pa çerdhe.

pyll i përhimjes.

as trajta, as njerëz

as tjetër prani.

meshë i jep veç dhimbjes.

Varur kokëposhtë

drurit më të parë

të tjerët s’shohin,

s’flasin

ah… krime… pff… ndëshkime.

Frymë merret me gjethe,

me mushkëri

merren ethet.

Më e mira: rrënjë thellë nën tokë,

sesa degë sipër.

Po fjete me gjarpër

zgjohesh me dhelpër,

dhe fillikat,

kokëposhtë

si lakuriqi

vetëm e për vetëm.

 

2.

Prej sa e sa ditësh tej këtij pyllit tim,

Jam kaq keq i zhgënjyer.

 

gjaku t’më plasë mushkëritë,

aortën, venat, arteret,

t’më rrjedhë nga goja, hundët,

nga gishtat e duave, të këmbëve.

të mbetem vetëm eshtër,

 

i tharë krok, pa mish, ndjeshmëri.

 

si vetëndëshkim:

që dola shpelle,

dola pyllit  tim…

në aq vjet nga brenda ndërtuar,

aq thukët në mjeshtëri.

 

Të nesërmen

(ka ca muaj më pëlqejnë zhgënjimet)

doli dielli,

me miq buzë lumit hodhëm kallamat,

shishet me verë i vumë te rrjedha me rrëmbim.

 

Mund t’ia mbajmë lart drejt burimit

lumit nëpër dallgë…

 

Mund t’ia mbajmë më lart

malit në shtrëgatë…

Dhe….

Dalë e ku të dalë.

 

 

Brenga

 

Brenga mund ta pastrojë ajrin e planetit gjer te zemra.

Thith pluhurat nga tunelet tona prej terri, i dlir

Si netët fshehur nën ngricë e borë teren nga dielli.

 

Në kohët ku akrepat ngelin, në blloqe mermeri,

Brenga si bleta hojet hap dhomëza të holla me dritë,

Zemrën e mbetur të orëve nga e para kurdis.

 

2017

 

Baladë

 

Ushtari i lashtë me fashë në sy

Drejt për Bagdad ia nis me msy.

 

Karvan e han… në rrugë të gjatë

Në krah atij iu ngjit një vashë.

 

Ushtar, i tha, ti m’u bëj shok,

Në rrugë të largë taban e shkop.

 

Helmetë në kokë… e thellë në trastë

Mortin e ftohtë, mortin e thatë.

 

Dhe ec e ec për në Bagdad

Vashë e ushtar mustaqetrashë.

 

Lëpin ushtari mort e plagë,

Mbi kokë i nxika një fantazmë,

Mbetur e gjallë prej motesh larg.

 

Shpata në brinjë i pikte gjak

E vasha krihej për merak,

Në çezmë këmbët kur i lan,

Fantazmës loti i ngrin kallkan.

 

Morti me dritë, vasha me natë

Dhe ecin, ecin për Bagdad.

 

Në ag kur brofën minaretë

Kjo vasha tinëz në dritë u tret.

 

Ushtar i motit mustaktrashë

Me mort për krahu pa një vashë.

 

Ushtari plak me shtizë në tru

Ish në Bagdad a s’dij se ku?

Beograd, 2012