Poezi të Kiki Dhimoula nën shqipërimin e Arqile Garos
VOGELUSHI IM
Vogëlushi im,
një prapësi të rëndë bëri përsëri.
Në pezulin e universit u kacavarr,
shkundi me dorën e tij
pjatën e kuqe
që ish varur
në murin qiellor
dhe derdhi mbi vete gjithë atë dritë.
Zoti shqeu sytë
kur pa diellin
të veshur me rroba foshnjore
tek zbriste nxitimthi
shkallët e fantazisë sime
e rendte drejt meje.
E unë tani rri
dhe qortoj rreptë
vogëlushin tim,
ndërsa fshehurazi vjedh
diellin e derdhur mbi të.
Shqipëroi: Arqile Garo. Janninë, shkurt 2014.
NUMERI SHUMES
Erosi,
emër i përveçëm,
i rasës esenciale,
të numërit njëjës,
i gjinisë as mashkullore as femërore,
i gjinisë së pambrojtur.
Numëri shumës,
dashuri të pambrojtura.
Tmerri,
emër i përveçëm
fillimisht i numërit njëjës
e pastaj i shumësit:
tmerret.
Tmerre,
për të gjitha ato ç’ ka vijnë që tani e tutje.
Memorja,
emër i përveçëm i trishtimeve,
i numërit njëjës
vetëm i njëjësit,
i palakueshëm.
Memorja, memorja, memorja.
Nata,
emër i përveçëm i gjinisë femërore,
i numërit njëjës.
Numëri shumës,
netët.
Netët që vijnë që tani e tutje.
Shqipëroi: Arqile Garo. Janinë, prill 2013.
MOMENT PREZANTIMI
(Statujë gruaje me duar të lidhura)
Të tërë përnjëherë të quajnë statujë,
e unë të prezantoj si grua vetëvetiu.
Ti zbukuron një park.
E për së largu të ngatërron.
Të mendon secili të mbështetur lehtë
si për të risjellë në mend një ëndërr që ke parë,
thuaj se vrull po merr e do ta rijetosh.
Por për së afërmi qartësohet ëndrra:
duart e tua mprapa të lidhura janë
me një litar prej mermeri,
dhe pozicioni yt rrëfen dëshirën
që dikush të të ndihë për t’ i shpëtuar
agonisë së robërisë.
Kështu të porositën te skulptori:
robinjë.
E nuk mundesh një vesë shiu ta peshosh në dorën tënde,
as të ledhatosh një margaritë.
Të lidhura janë duart e tua.
E nuk qenka mermeri, a vetëm Argosi.
Në qoftë se diçka do të ndryshonte,
në marshimin e mermerëve,
në qoftë se statujat do ngrinin krye,
për të drejta e liri
si skllevërit,
të vdekurit
dhe ndjenja jonë,
ti do të çapiteshe
në mes kaosit të mermertë,
përsëri duarlidhur, robinjë.
Të gjithë vetëvetiu të quajnë statujë,
e unë të thërras përnjëherësh grua.
Jo sepse grua të dorëzoi
në mermer skulptori
dhe premtojnë ijet e tua
mbarështrim statujash,
bollëk monumentesh të ngrirë.
Për duart e tua që të lidhura i ke
në kaq shumë shekuj që të njoh,
të quaj grua.
Të quaj grua
pse skllave je.
Shqipëroi: Arqile Garo. Janninë, gusht 2014.
KONFLIKTUALE
Gjithë vjershat e mia për pranverën
mbetën përgjysëm.
E ka fajin vetë pranvera që ngutet të shkojë,
apo fajtor është frymëzimi im që vonon të vijë?!…
Ndaj detyrohem,
pothuaj çdo vjershë për pranverën
me një penelatë vjeshtore
ta përfundoj.
Shqipëroi: Arqile Garo. Janninë, maj 2013.