Jorgos Souris: NJE PUTHJE

Por derman që nuk u qase
që nga bregu ma përplase
labe kokëshkretë.

Më mundoje e më lëndoje
zëmërzezën ma dërmoje
e s’u mbajta dot.

Më nuk munda nuk durova
rrashë në shesh u gjunjëzova
sytë mu mbushën lotë.

“Të lutem, moj zonjë shpëtomë
me një puthje ngushëllomë
moj shejtankë e dreq.

Një nder mike bëma mua
e m’ i fal buzët e tua
mos mejto për keq.”

Me k’to fjalë sa t’ u drejtova
më doli gjumi, u zgjova
me buzën të tharë.

Dhe në gjumë moj e uruar
ma paske puthjen të çmuar
si margaritar?!

Shqipëruar e përshtatur nga Arqile Garo, libri “Pelegrin në ujëvarat e poezisë helene”.