Prania e ish-sekretarit amerikan të shtetit, Mike Pompeo, në selinë e lëvizjes më të madhe opozitare iraniane këtë javë shënoi një moment të rëndësishëm në politikën SHBA-Iran. Ndikimi i tij në këndvështrimin strategjik të SHBA-së ndaj Iranit mund të jetë indirekt ose momentalisht i mjegullt, por konotacioni i tij historik nuk do të jetë as jetëshkurtër dhe as i parëndësishëm. Ajo vizitë ka potencialin për të ndikuar për një zhvendosje të fokusit të politikës amerikane në një orientim që është zbutur në mënyrë të rrezikshme për një kohë të gjatë.

Në nëntor 2019, Irani u trondit nga protestat më të pashembullta mbarëkombëtare në historinë e tij. Në janar 2020, Udhëheqësi Suprem, Ali Khamenei, mbajti një fjalim të madh publik, në të cilin ai fajësoi opozitën kryesore Mujahedin-e Khalq (MEK) për organizimin e protestave. Kjo është një pikë kritike që politikëbërësit perëndimorë e injorojnë. Rastësisht, disa ditë përpara kryengritjes, ish-këshilltari i sigurisë kombëtare i SHBA-së i Presidentit Obama, gjenerali James Jones, kishte bërë një vizitë në Ashraf-3, shtëpinë e MEK-ut në Shqipëri. Khamenei e vuri në dukje publikisht atë vizitë në fjalimin e tij, duke thënë: “Disa ditë para trazirave, në një vend të vogël dhe ogurzi Evropian [Shqipëri], një amerikan [Gjeneral Jones] iu bashkua disa iranianëve [MEK] dhe planifikoi krizën.”

Khamenei mbetet në një frikë vdekjeprurëse nga MEK. Megjithatë, në mënyrë ironike, ministria e tij e inteligjencës e ka përshkruar lëvizjen në propagandën e saj zyrtare si një “kult” të margjinalizuar që nuk gëzon mbështetje publike. Disa gazetarë amerikanë transmetojnë në mënyrë jokritike të njëjtin tregim. Këtë javë, zyrtari më i lartë amerikan deri më tani, një Sekretar Shteti në administratën e mëparshme, vizitoi Ashraf-3 dhe u takua me Maryam Rajavi, Presidentja e zgjedhur e Këshillit Kombëtar të Rezistencës së Iranit (NCRI), në të cilin MEK është komponenti kryesor. Vizita është e rëndësishme për disa arsye. Sa herë që lëvizja tërheq njohje ndërkombëtare në rritje, regjimi reagon me një përzierje tërbimi dhe frike. Gjatë dy dekadave të fundit, MEK dhe NCRI janë njohur nga grupe ndërkombëtare, ligjvënës, mbrojtës të të drejtave të njeriut, ekspertë politikash, zyrtarë të lartë dhe mijëra parlamentarë në të dy anët e Atlantikut për luftën e tyre të vërtetë për demokraci dhe liri në Iran. I tmerruar, regjimi u përpoq të bombardonte mbledhjen ndërkombëtare të NCRI-së në Paris në qershor 2018. Kohët e fundit, një gjykatë belge shpalli fajtorë një diplomat të regjimit iranian dhe tre bashkëpunëtorë për komplot për të bombarduar tubimin e Iranit të Lirë në 2018.

Gjatë viteve të fundit, regjimi është bërë edhe më i ndjeshëm ndaj MEK-ut si një kërcënim ekzistencial dhe e vetmja alternativë ndaj sundimit të tij në rënie. Së pari, Njësitë e Rezistencës së MEK-ut kanë zgjeruar shtrirjen dhe thellësinë e aktiviteteve të tyre, duke udhëhequr aktivitete kundër regjimit në qindra qytete dhe duke organizuar protesta mbarëkombëtare. Së dyti, MEK ka udhëhequr një lëvizje të përpunuar ndërkombëtare për të sjellë fajtorët kryesorë të regjimit para përgjegjësisë për krimet e tyre kundër njerëzimit dhe gjenocidin në 1988.

Në atë vit, të paktën 30,000 të burgosur politikë, 90 përqind e të cilëve ishin anëtarë dhe mbështetës të MEK-ut, u masakruan brutalisht për bindjet e tyre politike dhe fetare me urdhër të ish-Udhëheqësit Suprem dhe themeluesit të regjimit, Khomeini. Trupat e tyre u hodhën në varre masive sekrete të vendosura në të gjithë vendin. Amnesty International e ka quajtur krim kundër njerëzimit, ndërsa zyrtarët dhe raportuesit e Kombeve të Bashkuara kanë kërkuar një hetim ndërkombëtar të pavarur për vrasjet. Veçanërisht, presidenti aktual i regjimit, Ebrahim Raisi, ishte i përfshirë si një ekzekutues kryesor. Dhjetra dëshmitarë të MEK-ut kanë dëshmuar në Suedi kundër një ish-zyrtari të regjimit iranian të përfshirë në masakrën e vitit 1988. Këtë vit pritet një vendim, i cili do të ketë një pasojë të qëndrueshme për regjimin ndërkombëtar dhe vendas.

Në këto rrethana, vizita e Pompeos i jep më shumë besim argumentit se opozita iraniane e udhëhequr nga MEK po fiton terren ndërsa regjimi është qartësisht pranë fundit. Ajo tregon për fuqinë befasuese të qëndrimit të MEK kundër të gjitha gjasave. Kjo tregon se organizata është këtu për të qëndruar dhe se ekspertët kryesorë të politikave e konsiderojnë atë si një alternativë serioze ndaj regjimit. Një ish-sekretar shteti i SHBA-së nuk luan për një çështje kaq kritike që gjeneron zemërimin e përhershëm të regjimit. Kjo është veçanërisht e rëndësishme pasi autoritetet amerikane po e mbrojnë në mënyrë të vazhdueshme Pompeon pasi kanë marrë kërcënime të besueshme nga regjimi për jetën e tij.

Vizita e Pompeos në Ashraf-3 shërben gjithashtu si një udhëzues për politikën më pragmatike dhe më të përshtatshme ndaj Iranit. Kjo politikë duhet të refuzojë qetësimin e regjimit ndërkohë që mban anën e popullit iranian. Shembulli i Ukrainës duhet të shërbejë si model. Zbutja e diktatorëve prodhon rreziqe të fuqishme për paqen dhe sigurinë ndërkombëtare. Një popull elastik dhe një opozitë kanë një shans kundër diktatorëve. Ukraina ka treguar se pavarësisht nga madhësia, një opozitë e vendosur mund të jetë një kundërshtar serioz dhe i frikshëm kundër disa prej fuqive më të mëdha të botës.

Mesazhi dhe historia e MEK-ut jep një shije të ngjashme. Populli iranian ka një shans për të fituar kundër teokracisë në pushtet. Populli iranian nuk ka dhënë dorëheqjen ndaj një të ardhmeje të dominuar nga diktatura. Ata duan lirinë dhe demokracinë dhe po paguajnë çmimin për të. Vizita e Pompeos tregon se komuniteti ndërkombëtar duhet të mbështesë MEK-un në gjendjen e tij të vështirë. Orientimi i politikës është sa i qartë aq edhe fisnik: në vend që të qetësoni regjimin, qëndroni me popullin iranian dhe opozitën e tij të organizuar në kërkesën e tyre për një Iran të lirë, laik, demokratik dhe jobërthamor.