Struan Stevenson: Shpërbërja e një diktature
Ndoshta tirania më keqdashëse në botë sot është diktatura teokratike e krijuar nga mullahët në Iran. Shtatëdhjetë e pesë milionë iranianë janë të shtypur nga Udhëheqësi Suprem i plakur dhe gjithnjë e më psikotik – Ayatollah Ali Khamenei, i cili zotëron pushtetin përfundimtar së bashku me presidentin e tij kukull Ebrahim Raisi – i quajtur “Kasapi i Teheranit” për shkak të prejardhjes së tij të ngopur me gjak si një xhelat. Vetëm 8.2% e popullsisë mori pjesë në zgjedhjet e fundit të rreme për anëtarët e Majilis (parlamentit), duke treguar me forcë kundërshtimin e popullit ndaj regjimit të mullahëve. Kryengritjet e përsëritura mbarëkombëtare, si ajo që ndodhi në vitin 2022 pas vdekjes në paraburgim të vajzës së re kurde Mahsa Amini, janë shtypur brutalisht nga Korpusi i Gardës Revolucionare Islamike (IRGC) – Gestapoja e regjimit dhe kolegët e tyre të milicisë banditë, Basij. . OKB-ja tani po heton raportet se 750 njerëz u vranë në kryengritjen e vitit 2022, ndërsa 30,000 të tjerë u burgosën. Shumë prej tyre janë përdhunuar dhe torturuar dhe një numër i madh janë ekzekutuar në atë që misioni faktmbledhës i OKB-së e përshkruan si një krim kundër njerëzimit. Por ndërsa iranianët hyjnë në Vitin e Ri ose Nevruz, ata nuk duhet të dëshpërohen. Historia është plot me shembuj ku diktaturat janë përmbysur.
Adolf Hitleri dhe shoku i tij fashist Benito Musolini menduan se ata mund të sundonin botën. Hitleri madje deklaroi se ai ishte themeluesi i një “Rajhu Mijëvjeçar”. Ajo zgjati vetëm 12 vjet. Rënia e Bashkimit Sovjetik në vitin 1991 shënoi fundin e dekadave të diktaturës nën Partinë Komuniste. Kryengritjet popullore, paqëndrueshmëria ekonomike dhe reformat politike çuan në shpërbërjen e regjimit sovjetik dhe shfaqjen e qeverive demokratike në ish-republikat sovjetike. Duke filluar nga fundi i vitit 2010, një seri protestash dhe demonstratash në Lindjen e Mesme dhe Afrikën e Veriut çuan në rënien të disa diktaturave të gjata, si në Tunizi, Egjipt, Libi dhe Jemen. Qytetarët u ngritën kundër pushtetarëve autoritarë, duke kërkuar liri politike, reforma ekonomike dhe drejtësi sociale.
Në vitin 1986, një kryengritje popullore e njohur si “Revolucioni i Pushtetit Popullor” rrëzoi diktatorin Ferdinand Marcos, i cili kishte sunduar Filipinet për më shumë se dy dekada. Protestat masive, mosbindja civile dhe mbështetja e ushtrisë luajtën një rol vendimtar në përfundimin e sundimit autoritar. Në dhjetor 1989, trazirat popullore dhe demonstratat masive kulmuan me përmbysjen dhe ekzekutimin e diktatorit rumun Nicolae Caausescu. Rënia e regjimit të Çausheskut shënoi fundin e dekadave të sundimit shtypës komunist në Rumani. Nëpërmjet një kombinimi të presionit ndërkombëtar, rezistencës së brendshme dhe negociatave, regjimi i aparteidit në Afrikën e Jugut nën Presidentin F.W. de Klerk u shpërbë, duke i hapur rrugën demokracisë zgjedhjet në 1994 dhe zgjedhja e Nelson Mandelës si presidenti i parë me ngjyrë i vendit.
Këta shembuj nxjerrin në pah fuqinë e lëvizjeve popullore, presionin ndërkombëtar, mospajtimin e brendshëm dhe përpjekjet diplomatike për të sjellë rënien e diktaturave dhe kalimin në forma më demokratike të qeverisjes. Të gjithë këta elementë thelbësorë janë në vend për t’i dhënë fund regjimit gangster të mullahëve në Iran. Me nisjen e fushatës së tyre të Nevruzit, Njësitë e Rezistencës popullore të lidhura me Muxhahedinët e Popullit të Iranit/ Mojahedin-e Khalq (PMOI/MEK), janë lulëzuar në qytete dhe qytete në mbarë vendin, duke rritur aktivitetet e tyre, duke shpërndarë fletëpalosje që ngjitin postera, duke instaluar pankarta, duke shkruar slogane në mure dhe ndërtesa publike. Zyrat e IRGC dhe Basij janë goditur me zjarr. Stacionet televizive qeveritare janë hakuar me mesazhe të Rezistencës që ndërpresin transmetimet në kohën e pikut.
Në Teheran, fletëpalosje që mbanin slogane që bënin thirrje që lëvizjet e rezistencës të intensifikonin fushatën e tyre për çlirimin e Iranit u shpërndanë së bashku me ato me mesazhe nga zonja Maryam Rajavi, presidentja e zgjedhur karizmatike e Këshillit Kombëtar të Rezistencës së Iranit (NCRI), duke deklaruar se ishte koha sepse kryengritja përfundimtare kishte ardhur dhe se e vetmja zgjidhje për diktaturën e mullahëve është rrëzimi i saj. Janë shfaqur pankarta me sloganin “Është koha për revolucion”, krahas grafiteve që thonë: “Vdekje Khamenei-t, përshëndetje Rajavi”. Gratë janë shfaqur si avokate të vendosura për lirinë brenda lëvizjes së rezistencës. Në shumë nga pankartat e tyre, Njësitë e Rezistencës kanë shkruar, “Gruaja, Rezistenca, Liria”, duke theksuar rolin kryesor që gratë luajnë në luftën për demokraci dhe të drejtat e njeriut në Iran. Zërat e tyre, të përforcuar nga zhurma kolektive e popullit iranian, shërbejnë si një fener shprese për një komb që dëshiron të çlirohet nga prangat e shtypjes.
Në skenën ndërkombëtare, mbështetja për opozitën kryesore demokratike iraniane është rritur në mënyrë eksponenciale. Mbi 3600 anëtarë të parlamenteve të ndryshme në 40 vende
duke përfshirë mbi 1000 gra të shquara, kanë treguar mbështetjen e tyre të plotë për Planin dhjetëpikësh të zonjës Rajavi për të ardhmen e Iranit. Në fund të vitit të kaluar, 108 ish-liderë botërorë nënshkruan një deklaratë të përbashkët solidariteti me popullin e Iranit, duke treguar mbështetjen e tyre për zonjën Rajavi, NCRI dhe PMOI/MEK. Nënshkruesit e letrës përfshinin ish-zëvendëspresidentin e SHBA-së Mike Pence dhe 50 ish-presidentë, 47 ish-kryeministra, një ish-kancelar dhe nëntë ish-krerë të tjerë shtetesh nga e gjithë bota. Dy ish-presidentë të Komisionit Evropian dhe tre laureatë të Çmimit Nobel për Paqen ishin gjithashtu midis nënshkruesve. Letra dënonte brutalitetin dhe shtypjen e regjimit dhe ripohoi se çdo ndryshim duhet të vijë nga vetë populli i Iranit, por se komuniteti ndërkombëtar duhet të tregojë mbështetjen e tij për të drejtat e tyre njerëzore. 108 ish-udhëheqësit botërorë shprehën keqardhjen për “dekada të heshtjes dhe mosveprimit të dukshëm nga komuniteti ndërkombëtar” duke deklaruar se kjo “ka ndihmuar në nxitjen e kulturës së mosndëshkimit në Iran”.
Perëndimorët që ndjekin një politikë qetësuese ndaj Iranit duhet ta kenë kuptuar deri tani se mullahët dhe gocat e tyre të IRGC-së luajnë një rol qendror në tregtinë ndërkombëtare të drogës, duke pastruar paratë e pista për gangsterët dhe kumbarët e kartelit, duke ndihmuar regjimin të kapërcejë ndikimin e sanksioneve perëndimore dhe duke ofruar ajo me mjetet për të financuar dhe furnizuar përfaqësuesit e saj terroristë. IRGC kontrollon më shumë se 70% të ekonomisë iraniane, nuk paguan taksa dhe i përgjigjet vetëm Udhëheqësit Suprem. Për dekada të tëra, IRGC dhe Forca e saj ekstra-territoriale Quds (QF), ka siguruar fonde, ka dorëzuar armë, ka trajnuar militantë dhe ka sponsorizuar luftëra përfaqësuese, duke mbështetur Bashar al-Assad në Siri, rebelët Houthi në Jemen, Hezbollah në Liban dhe Shi milicitë ite në Irak. Përmbysja e regjimit të mullahëve do të rivendoste paqen, lirinë, drejtësinë, demokracinë, të drejtat e grave, të drejtat e njeriut dhe një fund të kërcënimit bërthamor në të gjithë Iranin, Lindjen e Mesme dhe në mbarë botën. Diktaturat gjithmonë bien dhe Perëndimi duhet të mbështesë popullin e Iranit në largimin e tiranëve të tyre.