Nexhat Halimi: Kur ti fle
kur ti fle
veç gjakun tim të robëruar ta liroj
me krua loti e pagjumësie në sy
me hi kujtimi të përndezur dhembjes
me kallir pikëllimi e plogështie
në mes harrimit e fyellit magjik vij
i verbër e ndez qiririn e gjakut
apo veç kot ëndërroj në pasqyrë
me një pupël gjeli këput` mbi kokë
për një trëndafil më afër zjarrit
për një rrënjë më afër prejardhjes
drurit të zi të besimit mbi hije
në mes harrimit dhe fyellit magjik
e nata gjak vjell zgahje vjell sëmundje
e qyteti ndal frymën e ti fle
zgjas kot dorën hënën ta vjedh
2
a mund ta kthej më atë që ka ikur
mbi gjërat prej dylli të artit naiv
nga ashti i djegur kërcen qyqja e verbër
me sqep shpon rrashtën time në pluhur
figurën e çuditshme të dashurisë në hi
zemrën nga e mban për dore një fëmijë
e demi i egër merr në brirë kodrën
e vetëtima gjarpër bie qiellit të zi
e `i hije krënde fund fushës vetëdigjet
vetes i afrohet me `i kokë cjapi në dorë
me `i kuçedër të rizgjuar në sy
mbi çdo gjë pandërprerë bie shi
asgjë tjetër s`detajohet kund
veç hiri im për t`i ngjyer gishtat
për të hyrë sërishmi në pikëllim
3
shpirti pik gjak apo udha këputet
trungu cubak mbi hijen tymon
qyqja mbi asht të vet fluturon
mbi figura në hi mbi detaje naive
ëndrra e varur në qafë të hënës
asgjë tjetër për be nuk ka mbet`
as jashtë as brenda vdekjes së vet
a t`i besoj hijes zot apo ende trupit
me fytyrë në zallin e ujit të ikur
a është jeta veç figurë naive e iluzionit
ai besimi me pamje fluture përmbi qiri
buzë ujit të lashtë të letesë
veç lidh e zgjidh nyjat e fatit
qyqja mbi asht të vet fluturon
4
ta puth ende hijen me ëndrra apo të ik
nga dikah shkoj diku e prapë nuk lëviz
veç fyellin prek mbi gjërat qorre në hi
nga përbiron `i timbër i mbytur në lot
vdekjes së gjallë të qiellit në pus
`i hije gjeli kërkon kokën e vet të prerë
`i qen ngreh lart këmbën e mbrame të majtë
`i lule e egër prekur nga mjekra e bardhë
bukuria e shndërruar në kërpudhë të zezë
a ta puth ende shpirtin me ëndrra
apo veç të klith për zemrën e verbër
praskë gjaku më bie mbi sytë mbi veshët
as shoh as dëgjoj e çdo gjë pëlcet
ç`po ndodh zot me trupin tim në hi
5
me `i torbë krahaqafë plot libra
a ta mashtroj ende veten me hije
për kafkë të çarë i kapur për flokësh
bardhësisë së pafund nën hënën e ngrënë
nga e humb bukurinë e zjarrin tim
lulja e vjetër e mishit të këputur
pse ta fala zemrën dhe zotin tim pse
te ky bli me çerdhen e zogut të vrarë
te kjo urë me qiellin në ujë të ngrirë
hëna tek bie gjithnjë e mashtruar
ja veç pika të mëdha gjaku mbi akull
veç pupla të këputura pëllumbi të egër
nuk e deshe as qiellin tim as zotin
a ta mashtroj ende veten me hije
me një thes në shpinë plot eshtra
6
veç `i udhë e vdekur deri tek uji
gjarpri të arrijë nga ëndrra e këputur
krejt gjelbër të kafshojë në kujtesë
a veç ti lidh plagën e moçme me shami
memece fyellit të thyer i bie nën gjak
nga përbiron tërë ajo bukuri në të zi
ja dhe bliri tharë nga ai trillim i gjelbër
hesht dhe kotet sipër hijes së vet qorre
shoqërueses së vetme të marrë në jetë
me degë në `i tjetër kohë në tjetër qiell
me rrënjë në mua dhe në `i tjetër amshim
me `i krah kridhur syrit tim në flakë
asgjë tjetër veç brigje hijesh
hi ëndrrash të largëta e varre
ëndërr ndoshta qe çdo gjë o zot
7
zot si ta rizgjoj atë që ka vdekur
me krua loti e pagjumësie në sy
me hi kujtimi e zog në qiell të plagës
me hije pikëllimi e plogështie
kur nata vjell zgahje e sëmundje
kur qyteti ndal frymën
kur ti fle
fanarin e thyer të urës e kërkoj
qiellin e zgjuar syve të tu gjelbëroshë
lulen e ndezur të gjirit yll në gjithësi
ndërmjet trupit e hijes së pagojë
zot a është ky teatër lojë kafshim
verbër ngjes shkallët lart qiellit
hënën e ngrirë mes degësh ta këpus
apo veç bie me kokë në gur e harroj
akrepat e orës vjedhin çastet
me frymën e hajnit të plagosur
timbër i humbur
ravë gjaku rërës dhe `i timbër mbytur në lot
çdo gjë e harruar sërishmi më ndez nga hiri
nga arkëza nxjerr shkrimet e tua në shami kot
nën trëndafilin në gotë të djegur nga qiriri
për dritare të errët vetëm qielli i plagës bie
ti s`je por çdo gjë e jotja në mua bën hije
sytë e tu gjelbëroshë dy yj në dejtë e mekur
vaj si të zgjohem pa ty me zemër të vdekur
fund fushës e ajgëtoj plepin e thyer në stuhi
nga e lidh litarin të varem në degë harrimi
me kokën e ëndrrës së përgjakur në `i shami
me letrat e dashurisë e sharjes në hi zgjimi
zallit të pashkelur ec pas më vjen qeni e hija
para veç deti është pafund zjarri e gjithësia
dashuria kot
për hi timin ja fyell i ashtit dëgjohet përsëri
apo veç dhembja e vjetër çel në lule të zezë
i thyer dhe memec qielli i plagës ngrirë në sy
tek të pres i kredhur në lumë deri në brez
çdo gjë më shpien nga fundi i vet i thjeshtë
muri hesht e në mua kryqëzohet melankolia
në tryezë letrat e padërguara prek nga vetmia
nga ëndrra e djegur e trëndafilit në vjeshtë
kjo dhembje a s`është sall hija ime në gjak
ky fyell a s`është sall fryma ime e këputur
kjo dashuri a s`është sall fluturimi në flakë
me etje zjarr të vdekur djegur në qiri flutur
vetëm pluhur vetëm verdhësi qielli vetëm lot
me librat e pashkruar për fatin krejt kot