Poetesha italiane Annamaria Guidi vjen në shqip nga poeti Arjan Kallço

Annamaria Guidi

 

Lindi në Folinjo, një qytet pranë Peruxhës. Ka dy pasione në jetë: të shkruarit  dhe fotografinë. Në krijimet e saj shfaqet në versionin e gjuhës italiane dhe dialektore. Ka publikuar artikuj në një revistë të njohur tremujore, ku ishte për disa vjet bashkëdrejtuese e saj. Në krijimtarinë letrare do të dalin në pah traditat, ndjenjat, vlerat, bukuritë e natyrës në aspektet e saj poliedrike dhe magjepsëse. Është fituese e shumë çmimeve të ndryshme në konkurset kombëtare dhe ndërkombëtare letrare dhe të fotografisë. Është anëtare e jurisë së çmimit “Në emrin tënd”, anëtare e Universum Academy me qendër në Lugano, e akademisë Bronzi dhe e shumë shoqatave shoqërore dhe kulturore, duke dhënë një kontribut të vyer qytetar.

 

Në heshtjen e ullinjve

 

Eci

mes ullinjve si statuja,

të shtrembër, të zgavërt

në tokën e mjegullt

e pushtuar nga heshtja

me aroma myku.

Ndjek nga pas

mes dritave të hënës

ëndrra të përgjumura

të pafshehura

mes degëve të zbukuruara me gjethe

dhe bërthokla zvarranike.

 

 

 

 

Fjalë

 

Në qëndisjet e shpirtit shpërthejnë

në zënkat përmbysin, plagosin

në heshtje lidhen nyjë, mbytin

në zemrat e gurta thyhen

para një shuku me aromë

dalin nga shtrati, vërshojnë

si uji i një lumi mbushur plot e përplot.

Në dashurinë e ndryshkur janë të rrezikuara

të pëshpëritura, të buta, të ngrohta

që këngën tonë ta kompozojmë

nën hijen e arrës

ndërsa ti më vështron i penguar

mëdyshës kur veten zbulon.

Por nëse fjalët janë të pakta

zgjidhe lëmshin, dritaren e zemrës e hap

flokët e mi ledhatoji në erë

rrokmë që t’u japim zë

rrebesheve të emocioneve.

 

 

 

 

 

Psherëtima pranvere

 

Mbi kurorat e bardha

që pikëlojnë me shkëlqim

lëndina e gjelbër

flutura të larme zukatin,

prej diellit verbuar.

Melodi e pafund

që jetën ia gëzon

atij që i përhumbur i kundron.

Syhapët

një hardhucë e flijuar

pranë gurit të nxehtë

shikon me lakmi

zemrën e tyre të verdhë.

Ajo zemër e verdhë

ku rehatohet

emocioni im

ndërsa

psherëtima pranvere çliron.

 

 

 

 

Mendimet e mia

Janë gjethe lisi

mendimet e mia

të tejshpuara nga era tramuntanë.

Dridhen duke ndjekur pas

frikën e shpirtit.

 

Janë buçimë resh

që derdhin lotë

i njomin lulet e akacjeve

dhe aromat e blirit.

 

Janë zëri i lumit

që ëndrrat e mia m’i shoqëron

të gëlltitura nga koha

tash koprace me premtimet.

 

Janë faqe drite

që m’i hapin krejtësisht

palët e zemrës sime

të qëndisura me fjalë

i dashur dhe bujar

prej atij që pranë meje frymon.

 

Janë lutje, janë këngë.

 

 

 

E ëmbël një këngë

 

Shikimi fluturon lirisht

Përtej lisit të madh

tej pamjes dhe zërit

ku në mungesë

të kufinjve dhe meridianëve

shijojmë lirinë e vërtetë

dhe merr kuptim

jeta jonë në tokë.

Mendja e trullosur

e qetë, fantastike

në atë botën e magjisë,

të arpexhios, të harpës

të heshtjes dhe kohëve të përjetshme

një jetë e shpirtit

prej dashurisë tënde rrokjezuar, o Zot.

Një këngë e dashur dhe e  ëmbël

prej zemrës ngrihet

duke kremtuar atë festë

me Drita të shkëlqyera,

lezeti i paqes

në buzët e heshtura

me rrathë, me lutje.

Përktheu Arjan Kallço