Ndue Ukaj: URATË KRYEZOTIT ARBNOR!

Gjergj,
Që nga janari kur ike
Në çdo pranverë çelin lule t’këqija.
Arbnit janë të trazuar në mjegullnajën e trishtimit.
Rrëshqasin si nëpër akullnaja dhe nuk gjejnë qetësi.
Në pyllin e dilemave, s’i shohin portat e lirisë,
As lapsin e urtisë,
As përkrenaren e krenarisë,
As shpatën e lirisë.
As Pal Engjëlli nuk është askund.
Ka shume zbrazëti dhe pikëllim.
Gjergj, e sheh?
Që nga janari i akullt
Arbnit kanë humbë algoritmin e jetës.
Varkat i kanë mbushë me mosmarrëveshje e trishtim.
Dhe të trullosur bredhin rrugëve të boshatisura,
Atyre shkrepave të thepisura,
Bjeshkëve të Nemuna
E Adriatikut të trazuar.

Zemra u kullon,
Por nuk duan kurim.
Ndërgjegjja i bren,
Por nuk duan pendim.

Gjergj, Arbnit janë të trazuar
Dhe ikin e s’dinë ka vejnë.