Nexhat Halimi: Poezia dhe amshimi II 

 

 

   

(Mikut të madh të fëmijërisë, Rr. Hamitit,

 i vetmi gjatë luftës dhe tash ngeli në Dumincë)

 

Thirrja përmes eterit më lidhi në gjithësi me ty

Zëri yt më preku papritur me shpirtin e vjetër

Më ktheu prapë në kodër të aracës te pusi i etur

Kaq vjet më vonë më ktheu befas në fëmijëri

Në fushën me tufa lulesh të xhenetit në largësi

Në atë pjesë të ikur të egër dhe kaq të bukur

Të flisja e para sysh më ikte gjithnjë një flutur

Hija ime e jotja nga ecin e mendojnë ndryshe

E prapë e krijonin të njëjtën ëndërr etjes tjetër

E bijtë e secilit tashmë janë bërë etër të vjetër

E bijat e secilit tashmë janë bërë nëna apo gjyshe

Më thirre larg në vetminë time të pandërprerë

Të mendoj në rrugën e gjatë nga ec me kumbim

Ja pse unë dhe ti jemi të njëjtë gjithnjë të etur

Ja pse kujtimi nuk vdes e poezia është amshim.